Kalp çarpıntılarıma engel olamıyordum. Anna'nın bana son sözleri aklımı kurcalamaya yetmişti bile. Dizlerimin bağı çözülüyordu ve bense kendimi toparlayamıyordum.Dev olarak gördüğüm ağaca yasladım sırtımı.
Başımı kaldırıp uzun uzun büyüklüğüne ve yapraklarına göz gezdirdim. Hiç bir şey Anna'nın bana imalı bir şekilde söylediği şeyleri unutturmaya yetmiyordu. Uyumalıyım, uyumalıyım, ve tekrar uyanmalıyım, bu ancak bir rüya olabilir diyerekten kendime teselli vermeye çalışıyordum. Çoğu zaman kendimi dahi anlamakta zorlanıyordum, içimde kaç kişi vardı, ve ben gerçekte kimdim. Bu utancı üzerimden atamıyordum, kafamı kulubemize yönelttiğimde , Anna'nın beni çağırdığını fark ettim, kahvaltı hazır hemen gel Carol diyordu. Sonuç itibariyle hiç bir şey hatırlamıyordum, öyleyse bundan da utanç duymamalıydım. Kendime teselli vermeye kulubeye doğru gider iken içten içe devam ediyordum. Çünkü bir tek kendime inanabilirsem yüzümdeki kızarıklığı ve utancı silebilirdim. Masa hazırdı ve şuana kadar en güzel kahvaltıyı hazırlamıştı Anna bize. Birde küçük bir mum yanmış duruyordu masanın en ucunda. Bir süre ayakta onun mutfaktan gelmesini bekledim, köpeğimiz tex koltukta uyumaktaydı, ona vurduğum için çok üzgündüm, oysaki şuan ona sarılmayı ve o hayvancıktan af dilemeyi ne çok isterdim. Ama bu Anna için alay konusu olabilirdi belkide, hayır yapamazdım . Bir kaç saniye sonra Anna elindeki meyve sularıyla içeri geldi, gözlerimin içine muzip bir gülümsemeyle bakarak , hadi otur Carol dedi. Ondan korkuyormuydum, nedendi bunca telaşım. Bir anda ''sanırım çok açım'' diye gereksiz bir laf atmıştım ortaya, ağzımdan nasıl
çıktığını hatırlamıyorum bile, aramızdaki enteresan sessizliği bozmak için saçmalamaya sığınmıştım belkide. Öyleyse yiyelim Carol dedi gözlerime bakarak. Ekmekler kızartılmıştı, ama benim yüzüm o ekmekten çok daha kızarıktı şimdi. Ne içersin dedi, portakal suyu dedim, ona bardağı uzattım, Anna bardağıma portakal suyu kattığında her ikimizde ellerimin şiddetli bir biçimde tittrediğini görmüştük.
Rahat ol Carol dedi, bu heyecan, bu telaş neden. Karşımda içten içe gülümsüyor olması beni sinirlendirmeye başlamıştı, yediğim ekmeği dahi yutamadığımı boğazıma çakıldığını fark ettiğimde, çıldırmadan bir an önce Anna'nın gece ne yaptığımı ve ondan ne istediğimi söylemesi gerekiyordu. Bunu sormalıydım bir an evvel. Yumruklarımı sıkıyordum, kahvaltıyı edemiyordum. Anna sıkıldığımı fark etmeye
başlamıştı ki, bir anda ani bir hamleyle kapıya dışarı attım kendimi. Anna telaşla yanıma gelmişti, bense ona sırtım dönük duvara yaslanmış bir vaziyette avını bekleyen bır avcı misali beklemekteydim onu, neyin var Carol dedi ve ellerini omuzuma attı, ben ise ani bir manevrayla onun bileklerini kavradım, ne yapıyorsun dedi bana şaşkınlık ve korkuyla, ben ise hiddetli bir biçimde, sen bana ne yapmak istiyorsun Anna,
ne yapmak istiyorsun dedim, beni delirtmeyemi çalışıyorsun, kafanda neler var Tanrı aşkına, neler kurguluyorsun, neden beni saçma sapan oyunlarına alet ediyorsun diye bağırmaktaydım ona, bilekleri morarmıştı ama bırakmamakta ısrarlıydım, canımı yakıyorsun bırak beni Carol dedi, hayır hayır dedim ve onu duvara yapıştırdım, benden ne istiyorsun diye bağırdım yüzüne, kurabileceğimiz en yakın pozisyondaydı suratlarımız . Her ikimizde buz kesilmiştik, bileklerini bırakmamakta kararlıydım, acısını içimde hissedebiliyordum, ama onunda acı çekmesi gerekiyordu,
tıpkı bana çektirdiği gibi. Hiç bir şey dedi, nereden çıkartıyorsun böyle şeyleri dedi, rica ediyorum lütfen bileğimi bırak canımı çok yakıyorsun şuanda dedi, ona acıyordum, o narin bilekleri benim zorbalığımla epeyce bir yara almış gibiydi, bir süre daha sıktım , o kadar çok sıkmıştım ki, tırnaklarımın bileğindeki damarı kanattığımı fark ettim, her ikimizde kanı görmemizle irkilmiştik. Ve şimdi daha çok suçlanmıştım, çünkü bileği kanamaktaydı. Bana ne yaptın, bana nasıl zarar verirsin Carol dedi sinirli bir halde, ne diyeceğimi bilemiyordum, ona zarar vermiştim, ve öylece kalakalmıştım
olduğum yerde, o ise kanayan bileğini tutarak içeri geçmişti. Bir süre ses duymadığımı fark ettim, bileği aşırı kanamaktaydı oysaki, endişelenmiştim ona yardım etmeliydim , bir anda içeri girdim, Anna öylece koltukta uzanmaktaydı, bu durum beni şaşkınlığa sevk etmişti. Bileğinin kanamasını durdurmak için hiç birşey yapmamıştı. Anna iyimisin diye yanına geçmiştim telaşla, bileğini koltuktan yere sarkıtmıştı, kan damlaları
yere damlamaktaydı. yönünü bana çevirdiğinde gözlerinin altının morarmış olduğuna şahitlik ettim, korkuyla ilk yardım dolabına yöneldim, Anna'nın bana bırak öyleyse öleyim Carol demesiyle sarsıldım. Sen neler söylüyorsun Anna dedim ona şaşkınlıkla, Anna ise bana ,eğer benden bu kadar nefret ediyorsan ve beni öldürmek istiyorsan beni kurtarmaya çalışma öyleyse dedi. Gittikçe halsizleşiyordu,
bunu fark edebiliyordum, gözleri kapanmaya yakındı, dolaptan aldığım sargı beziyle kanattığım adeta bileğini parçaladığım yeri sarmaya başladım, gözleri kapanmak üzereydi neredeyse, bu durum beni korkutmuştu. O ölebilirdi. Ve bense paramparça olurdum. Ona daha iyimisin Anna diye telaşla bağırdım, bir ara gözleri tam anlamıyla kapanmıştı. Lütfen ama kendine gel artık diye bağırmaya başlamıştım, ondan ses
çıkmaması beni ürpertiyordu. Güvenliği, tombul adamı çağırmak gelmişti bir anda aklıma, butona acil düğmesine basmak üzereydim ki Anna bana seslendi, daha iyiyim Carol yanıma gel lütfen dedi. Ama hastaneye gitmelisin, gitmeliyiz artık buradan dedim korkuyla, hayır Carol daha iyiyim ve daha iyi olacağım, sadece yanıma gel dedi. Yanına gitmiştim, kendimi çok suçlu ve çaresiz hissediyordum, Anna o halde olmasına rağmen benden katbekat daha güçlü görünüyordu. Elimin ayağımın titremesine engel olamıyordum, ona birşey olacak diye çok korkuyordum, bileğini sarmıştım, kanama durmuş gibiydi ne yapabilirim başka diye düşünmeye dalmıştım ki Anna'nın işaret etmesiyle kulağını bana ver demesine şahitlik ettim, eğil dedi, şaşkınlıkla eğildim , kulağıma birşey söyleyecekti belliki, şimdi heyecanım ve şaşkınlığım dahada çoğalmıştı. Eğildiğimde Anna bana şöyle dedi; Gece hiç yanında değildim, sadece sana yalan söyledim dedi. Beynimden vurulmuşa dönmüştüm, şaşkınlık, öfke, nefret ve kaybetme
korkusunun arasında kalmıştım. Anna bana yalan söylemişti bu durumda. Neden diye bağırdığımı hatırlıyorum, denemem lazımdı Carol dedi, insan gerçektende en sevdiğini dahi öldürebilecek konuma gelebilirmiydi dedi, bu sözleri karşısında bir kez daha afallamıştım, ne diyeceğimi bilememiştim. Belliki Anna benimle bir kez daha oynamıştı, ve ben ise bu sefer ona gerçekten yenilmiştim .

Yazan-Edibe Toğaç.
-Devam Edecek-

Diğer bölümler Blog sayfamda mevcuttur.
http://sayfamdakalancumleler.blogspot.com.tr/