SESSİZCE

6. bölüm
benim sevdiğimin gözlerinde çiçekler açıyor
şiir yazsam kısa düşer eminim adına
hangi imgeyi alsam elime
anlamsız bakıyor yüzüme
sussam içerim zamanı su gibi şimdi biliyorum
baharı yaşadık kış ortasında sıcacık
kimse konuşmasın sakın
şimdi ne olur susun susalım
an geldi de
baharı yaşadık
kış ortasında sıcacık (O. Kocagöz)
Kış ortasında baharı yaşamak gibiydi yaşadığım, belki de cehennemin ortasında cenneti...
Ömrümün baharı ve yazında onca sıkıntı, onca dert tasa hastalık ile bir cengaver gibi boğuşan ben, ömrüm kışa doğru yol alırken bir tebessüme yeniliverdim.
Hazırlıksız yakalandığım bahar yağmuru gibiydi. Ne yapacağımı, kendimi nasıl koruyacağımı bilemediğim bir bahar yağmuru.
Ne kaçmak için bir çabam vardı ne de bir siper edineceğim bir sığınak.
Hiç etrafımla ilgilenmeden, sadece bakıyorum ve anlamaya çalışıyorum.
Bu ne?
Hani şair der ya bir dizesinde "seni çok özledim gerisini mecalim yok anlatmaya" diye.
işte bu da öyle bir şeydi.
Ben sadece bir tebessüm diyeyim, gerisini siz anlayın lakin şair gibi benim de mecalim yok anlatmaya..
Baharımda bile bahar sıcaklığını hissetmemiş iken, içimi ısıtan, beni benden eden, şairane tabirle başımda kavak yelleri estiren bir şeydi bu..
Aşık Yunus'un dediği gibi "men men de değilem bir men var menden içeri"
Ben, ben de değildim gerçekten.
Yaptığım başka düşündüğüm başka idi.
Zaman zaman ellerim tutmuyor zaman zaman duymuyor, konuşmuyor zaman zaman da susmuyordum.
Uyuyamıyor, yiyemiyor, anlamıyor, anlatamıyordum.
Bir garip durum yumağı, ne çözülür ne de sarılır gibi.
Geçenlerde izlediğim bir filmde geçen bir sahne aklıma geliyor.
Çalışanlarından biri patronuna gelip aşık olduğunu anlatmaya çalışıyordu. Patronu ağzından lafı alıverdi ve sordu.
"Dün gece uyudun mu?"
"Evet" dedi çalışanı.
"Peki yemek yedin mi?" diye tekrar sordu.
Adam tekrar "Evet yedim" deyince, patronu dayanamadı,
"Evladım git aşık ol öyle gel" dedi...
O an adamın karşısına geçip, 'ben uyuyamıyorum, ve yemek yiyemiyorum su bile içemiyorum, yutamıyorum suyu anlıyor musun, su yutamıyorum, boğazımda kalıveriyor, su geçmiyor, akmıyor, gitmiyor, baksana bana...'
demek istedim..
ve bir o kadar da saklamak...Susmak...
Böyle oluyormuş demek, aşk insanı bu hale getirebiliyormuş.
Artık ben de biliyordum.
Düğün için gittiğim bir köyde 70 yaşındaki amcadan ilk aşkını dinlerken gözlerim dolmuştu, bunca yıl aradan geçmesine rağmen "ilk aşkım" diye söze başlamıştı da sonra kendi dediğini kendisi düzeltmişti.
"İlk aşk olur mu be ya, aşk zaten bir kere olur." demişti.
Çok haklısın amca bu duygu bir kez yaşanır gerçekten, bir kalp yürekten sadece bir kez fırlarcasına çıkmak isterdi, İnsan sadece bir kez ona bakarken onda bittiğini hissedebilirdi.
İnsan sadece bir kez görmek için beklerken bakmaya utanırdı, insan sadece bir kez, ona bakarken bakmaya doyamazdı.
Bir kalbin sadece bir kez bu duyguyu taşımaya gücü yeterdi.
İnsan sadece bir kez aşk olurdu.
Bunca sıkıntı, bunca kaos, yaşadığım bunca hengame arasında sana da elbet bir yer bulunur Ey! Aşk, madem ki bana geldin, başım gözüm üstüne, hoş geldin.
Dervişane tabir ile "Haktan ne geldi de biz kabul etmedik." derim, derim de seni kabul ederim.
Hoş geldin sen bana. Ve ne iyi ettin de geldin.

devam edecek.

n.b