Birinci Bölüm
8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü, Birlik Mücadele ve Dayanışma günü olan 1 Mayıslar kadar derinliği olan uluslararası günlerdendir. Bu yanıyla her iki gün de, umutları tüketerek günü kurtarmanın derdine düşen milyonların ve milyonların çarşı- pazarı doldurarak işporta tezgahlarındaki malları kapıştığı uyduruk günlerden ayrı tutulmalıdır… Ne var ki, bizim gibi toplumlarda ve bizden daha beter olanlarda bu önemli günleri adına ve anlamına yakışır bir şekilde yığınsal kutlamanın olanağı yoktur! Bu günleri kutlamaya kararlı sivil toplum örgütlerinin yöneticileri, kutlama yapacaklarını bir basın toplantısı ile duyurduklarında, devlet büyükleri, vali emniyet müdürleri marifetiyle güvenlik kuvvetlerini, kutlamaya katılacak olanları haklamak için bilemeye başlarlar! Bunu ardından alan, meydan ve güzergâh pazarlıkları başlatılır… Amaç, 8 Martların ve 1 Mayısların kutlanmasını sabote ederek katılımcılara gözdağı vermektir. Kutlama bu aşamada önlenememişse, bu kez de provokasyon çığırtkanlığı yapılarak sonuç alınmaya çalışılır! Böyle eylemlerde, eylemciler arasına salınmış ajanlar yoksa, katılımcıların olay çıkarması demek, bindiği dalı kesmek anlamına gelmez mi? O halde, katılımcıların olay çıkmasını istemeleri düşünülemez! Bir kutlamada olayların çıkması, kimlerin işine gelir sorusuna mantıklı bir yanıt bulmak gerekirse, şunu diyebiliriz: Bu ve benzer kutlamaların, adına ve anlamına yakışır bir şekilde kutlanmasını engellemek için bin bir güçlük çıkaran güçler, o kutlamada çıkması kuvvetle muhtemel olayların da düzenleyicisidirler!... 1 Mayısları ve 8 Martları, ilahilerle kutlamaya kalkışarak, tarihsel köklerinden saptırmaya kalkan karanlık güçlerin varlığı da unutulmamalı!... Bu iki güç sinsi sinsi güç birliği içindedirler…
Büyük kentin kıyı mahallerinden olan Ebedi Müebbet mahallesinin üç kadını vardı. Habibi Külahşör’ ün eşi Fırtıklı Fikriye, İstinat İstifade’ nin eşi Nurbade ve Müşkülat Acıçekirdek’ in eşi Döndü… Bu kadınlar’ ın onbeş onaltı yaşlarına gelip de bakliyat depolarında ve meyve bahçelerinde çalışmak veya çocuk bakımı, ev temizliği gibi işlere gitmeye başladıkları yıllara kadar kendilerine ait yeni bir giysileri bile olmamış, kendilerinden küçük kardeşlerinin eşten, dosttan sağlanan eskileriyle büyümüşlerdi! Bu tür ailelerin erkek çocuklarının da çevreden gelen eskilerle büyütülmesi olağan karşılanırken, erkek çocuklarına uymayan veya erkek çocuklar tarafından beğenilmeyen, ve hatta öncelikle erkek çocuklarının heveslerini aldıktan sonra istekli giymedikleri giysilerin kız çocuklarına giydirildiği ve erkek çocuklarla benzer yaşlardaki kız çocuklarının buna itiraz edemediği o çevrelerde çok iyi bilinir. Genel olarak erkek ve kız çocuk ayrımının, çocukluk döneminden başlayarak çocuklarla büyüyen çarpıklık olduğuna inanılıyorsa da, bu sakatlığın ana rahminde başladığı ayrı bir gerçekliktir! Bizlerle din kardeşi olan toplumların, keşfinde ve icadında hiç katkıları olmadığı teknolojiler sayesinde, annelerin karnındaki bebeğin cinsiyetini ayalar öncesinden öğrenebilmektedirler… Negatif cinsiyet ayrımcılığının başladığı nokta tam da burasıdır. Ana rahmindeki çocuğun cinsiyeti belirlendikten sonra, anne adayına bakış değiştirilerek, yakın geleceğin “ oğlan anası- kız anası !” seçeneklerine göre izlenecek yollar belirlenir… Erkek çocuğu doğuracak anne adayına ayrı bir özen gösterilir, ona göre beslenmesi, ağır hareketlerden kaçınması önerilir… Doğumdan sonra hızlanarak süren bu ayrımcılık, eş seçmeden mal bölüşümüne ve erkeğin yanında yürüme adabından ölüm anına kadar gider oğlu gider! Bu ayrımcılık, dinsel öğretiye göre, ahiret yaşamında alabildiğine boyutlanır!... Bu boyutlanma, ölümlü alemde cinselliğini doyasıya yaşamamış insanların düş gücünün sınırlarını zorlarcasına süslenmiş olarak pazarlanmaktadır!...

Bu üç kadın ne kardeşlerinin, ne babalarının, ne de kuzenlerinin, daha sonraları da kocalarının ellerinden bir tek çiçek bile almamışlardı! Aynı şekilde kendilerine iltifat ve teşekkür bile edilmişlik yoktu... Bu kadınlar benzeri milyonlarcası gibi, çocuk çoluğa karıştıkları halde orgazmı dahi tatmamış ve tanımamışlardı! Ailecek dışarıda bir gün dahi yemek yemişlikleri olmamış, mum ışığında çay bile içmemişlerdi!... Karşı cinsten iki bedenin bir bütün oluşturarak gerçekleştirdikleri eylemde bu kadınların orgazma erişme arzuları, fahişelikle eş anlamlı algılanacaktır! Korkuları buydu ve bu nedenle en doğal ve gerekli arzularından birini daha bastıra bastıra yaşamı sürüyerek götürmek zorundaydılar!... İki kişilik bu eylemde, bir tarafın tek tüfek sonuca gittiği halde, diğer tarafın yarı yolda kalması, sonuç aldığı sanılan taraf için de berbat bir durumdur!... İçimizdeki bildik akımların din kardeşleri olan kimi ilkel toplumlarda, kadına ‘ sünnet , geleneğinin yaşatılmakta olduğu bilinmektedir! Bu işlem, kadınların zevk duyusunu dumura uğratarak, bir bakıma azmalarını önlemeye dönük bir operasyon olarak, sevap bile kazandırdığına inanılır o toplumlarda... O toplumlarda kadına uygulanan sünnet eylemi, erkek milletinin penisini kesmekle eş değer bir sapkınlıktır. Böyle toplumlarda kadınların bırakalım ‘dolu dolu, kahkaha atmalarını, tebessüm etmeleri bile şeytani bir cilve kabul edilir ve cezasız kalmaz!...
...../......