Uzaktayım benliğimin en ücra köşesinde. Denizleri aşarak gelmiş gibiyim bilinmezliğin yerine. Hiç kimsenin olmadığı bir yer burası. Rüzgarın uğultusu duyuluyor dağların eteklerinde. Saçlarım savrulurken gökyüzünde birden hayal kurmaya başlıyorum gönlümün derinliklerinde. Nerdeyim diyesim yok kendime. Çünkü neden, niçin, ne zaman , nasıl sorularının olmasını istemiyorum zihnimde. Bu sefer de ben düşünmeyeyim. Adımı bir an olsun hatırlamasam , kimliğimi, benliğimi ruhumdan ayıklasam bir kaç günlüğüne nasıl olurdu acaba? Bir tek bunu merak ediyorum şimdilik. Tekrar gürültünün ve telaşın içine düştüğüm zaman kaçıp kurtulmalıyım kendimden bile. Sizler kendinizden hiç uzaklaşmayı düşündünüz mü? Denemeden kimseye zarar gelmez sanırım. İnzivaya çekiliyorum bir süreliğine..İzninizle...