Adını anımsamaktan yoruldu yüreğim. Seni unutmak için tüm gücümle savaşıyorum. Başaracağım, göreceksİn. Şimdiye dek onca şeyin üstesinden geldim. Bir tek seni mi unutmayı mı beceremeyeceğim? Bugünlerde geçecek eminim. Sessizliğe karışacak senden kalanlar. Anıların hafızamdan bir bir silinecek. İzini sürdüğüm satırları okumadan geçeceğim. Saatler seni vaz geçecek. Yine kendimden sıkılacağım, kendime güleceğim. Kimse beni üzdüğünü bilmeyecek. Gözyaşlarım nedensiz aktı diyeceğim. Oysa bana mutluluğu çok görmüştün. Sensizlikmiş sınavım bu hayatta. Zamanla sınıfta kalmadan geçeceğim. Fazlasıyla önemsedim,değer verdim sana. Tüm bunları göremeyecek kadar körmüşsün oysa.

Her insanın vardır olgunlaşmamış acıları. Masumluğa bulanmış çocuksu duyguları. Bu yüzden vardır kalabalıktan yalnızlığa kaçışlarımız. Sessizliğe özlem duyuşlarımız.
Sevgiye olan açlığımız ortaya çıktıkça her bir ayrılık hüzünlü elveda.