Şu zamana kadar ayaklarım güzel bir iş için yorulmadı hiç,
iyilik meraklısı insanlardan hep nefret ettim.

Köşesinde sessizce oturan insanları değil,
ukala olanları aldım yanıma.
Ukala sözler yazdım,
kendini beğenmiş tavırlar sergiledim.

Gerçek dostluklarım da oldu,
sahte aşklarımda.

Aldattım ve aldatıldım.

İnsanlara güvenme gibi bi huyum da olmadı hiç.
İnsanlarında bana güvenmesini istemedim.

Çoğu zaman şiir yazarken
başkasına ilham olacağım diye ödüm patladı.

Küfür ettim.
Çoğu kişiye hemde.
Çünkü küfrü acizlik değil, samimiyet olarak görüyordum.

Alınan insanlar da oldu,
küfürle karşılık verenlerde.
Ayıplayanlar, ayıpladıkları için bana ''içinden sövenler''?

Ve daha bir sürü insan çeşidi.

Ağzıma takılan kelimeler...
Anemon'a açtığım en son savaştı affet Rabbim!

Biraz duruldum,
daha sakinim bu gece.
Öyle güzel kokuyor ki
her içime çekişimde beynim uyuşuyor sanki.

Allah'ım sakın yanlış anlama.
Ben..
Ben eroin kullanmıyorum..
Bu kadar sahte insanların arasında
yarattığın en gerçek insan beni uyuşturuyor o kadar.

Psikolijik sorunlarım da yok, inanın bana.
Sadece bazen kötü bir insan oluyorum.

Allah'la aramda sizin hiç bilmedeğiniz bir bağ var
ve siz bizi çok kıskanıyorsunuz.
Anemonda öyle.
Onun kadar güzel kokmadığı için üzülüyor hatta.
dün gece öyle söyledi bana.

Neyse işte.

O ve Anemon.
İkisini de çok farklı.

Sizden çok farklılar.
Biri Allah, biri onun yarattığı..
Allah başka zaten de, O çiçek de bana verdiği en büyük hediye oldu.

Belina ÖZBEK