Her derdim ölümcüldür benim.
Gece uyku diye yattığım yarım kalmışlığımın iç hesaplaşmasıdır.
Hissediyorum;
Kafam bambaşka dünyalarda ama ayaklarım sapasağlam yer de.
Hayatıma egemen olmuş mantığım.
Benim olmayan bir aşktan;
ustaca ve acımasızca kendimi geri çekebilecek kadar kadınım artık.
Güçlü yanlarımı, çok daha zayıf olan kalbimi korumakla görevlendirdim.
Ya sen sevgilim.
Hala kocaman gülüp, kocaman sevip, düşünmeden siliyor musun ?
Oysa bir kız hiçbir zaman evini terk etmezdi.
Senin bedenin topraktı,
ki toprak benim evim...
Sen Adem'in oğlusun, Ben Havva'nın kızı.
İnkar etme.
Ben sert rüzgarlarda bile bağlı olduğum yeri terk etmememiştim.
Çünkü hayat bol ekinli tarlalar gibi uçsuz ve bucaksız.
Çünkü kök salmış ruhum toprağına.
Şimdi ise artık dönüp baktığımda görüyorum ki,
yağmurum çoktan dinmiş, içim kurak yeri.
İçim kıtlık ülkesi.
Bana kendimi geri ver, isteyebileceğim en büyük şey bu.
Uçurumum kenarında gibi sanki.
Bir adım daha atsam bitecekmiş gibi her şey.
Uçurtmam kaçacak, kuşumun kanadı kıralacak.
Ama kesin olan bir şey varsa
o da omurgalarımın paslanmaz çelikten yapıldığıdır.
Bakışlarım gibi tıpkı.
Çelik gibi bakarım ben.
Çelik gibi severim.
Zırh gibi korururum.
Allah gibi sahiplenirim.
O yüzden lütfen bırak.
Bırak bana; dünyayı ayaklarının altına sereyim.
Tek hayalim tüm varlıkların cennete ulaşması, bunun için uğraşmalıyız sevgilim.
Bunun için bir olmayılız.
Bir olmalıyız çünkü mantık da sensiz kalpte.
Sen de bensin, ben de.

Belina ÖZBEK