Ataol Behramoğlu’nun bütün kitapları okumak,bütün hayatları tanımak arzusuyla yanmalısın’’dizesini okurken hayal ettiğim şey muhtemelen onunla aynıydı fakat ben mi farklı algılamıştım yazılanı?
Evet bütün hayatları tanımalıydım.Bütün karakterleri tek tek.Ne kadar tanırsam o kadar’’onlarlaşacak’’daha iyi anlayabilecektim hayatı.Bir çitf göz ne anlatıyor ne demek isteniyor bir hareketle anlayabilecektim tanımak için uğraş verdikçe.
Evet tanımalıydım kadın,erkek,çocuk,yaşlı herkesi.Hatta yetinmeyip ülkemdekilerle tüm dünya insanlarını da tanımalıydım.Tanıdıkça sevmeli,sevdikçe özgürleşmeliydim.Otobüs camlarından gördüğüm;perde çekilmeye lüzum görülmeyen 6-7.kat hayatlarının içine girmeliydim.Farklı perdeler,birbirinden parlak,ama odalar kadar yürekleri aydınlatmayan avizeler,farklı renkteki duvarlar ve farklı bakışlar.Dört köşe odalar içinde yapılan her biri birbirinden farklı muhabbetler alıp götürmeliydi beni.Telefon rehberim hep kalabalık olmalı ve her defasında artarak doldurmalıydı hafızamı.
Aranan,ihtiyaç duyulan,dahası özlenen olmalıydım.Fakat ne kadar insan tanıdıysam o kadar kendimden kaybettim.Kandırılabilecek kadar saf yürekliydim ama ne kadar bakış kaydettiyse belleğim;ruhumu o kadar kirli hissettim.Önemli olmalıydım pek çoğu için.Korumalıydım dürüstlüğümü de aynı zamanda.Hepsine olduğum gibi davranmalı,göründüğüm gibi olmalıydım.Ancak bir yeri atladım:Herkesi tanımak arzusu her biri için dostça olmadı pek çok zaman.Sadece benim iyi niyetimin yetmeyeceğini anladım.
Asıl güzel olan şey kocaman karanlık bir odada bir köşeye kıvrılıp gecenin uğultusunu yüreğine eş seçerek bir Nihavent aşk yaşamakmış geç farkına vardım.