Biliyor musunuz ; Sedat Bey’ in bir acısı vardı ve kimsecikler bilmezdi. İki çocuğu ve eşiyle müsterih bir hayat yaşardı. Kim bilebilirdi ki kaderin Sedat Bey’e böyle bir oyun oynayacağını. Kuruyan bir çiçeğin gururlu ağlayışlarını yaşıyordu içinde, kimselerle paylaşmıyordu bu acısını, acılarını.
Herkes meraklı bakışlarla ; “ Acaba ne oldu bu adama” bakışlarıyla, bakar oldu Sedat Bey’ e. İş yerinde, patronları verimsizliğinden şikayetçi olmaya başlamıştı. “ Ne oldu sana koca Sedat? ” , diyorlardı, kendi çaplarında espri ile ezici güçlerini karıştırıp, sunuyorlardı. Sedat Bey ise kararlıydı acısını paylaşmamakta. En sonunda bu espriler, maaşına yansımıştı Sedat Bey’ in. Artık eve giderken üç ekmek değil, iki ekmek alıyordu. Sanki biraz daha zayıflamıştı. Son zamanlarda etrafıyla o kadar fazla konuşmuyor, kabuğuna çekilmiş bir kaplumbağa gibi, sessizleşiyordu içine. Parçalar kopmaya başlamıştı hayatında Sedat Bey’ in. Bir anda kendini başka bir yerde buluveriyor, buraya nasıl geldiğine, ondan önce ne yaptığına bir anlam veremiyordu, hatırlayamıyordu. İşte böyle günlerin birinde, en son, kendini dostu Turgut’un yanında buluverdi.
-     Ama bırak artık naz yapmayı Sedat, neyin var işte söyle. En azından yardımımın dokunup dokunamayacağını öğrenirim. Anlayamıyorum yani, keçi de bile böyle bir inat yoktur vallahi, dedi Turgut meraklı ama sakin bakışlarla.
Önce garip bakışlarla süzdü etrafını, nerde olduğunu anımsamaya çalıştı Sedat Bey. Bu kısa şoku, karşısındaki dostu anlayamamıştı. Ona o kadar meraklı bakışlarla bakıyordu ki, eski dedikoducu komşusu geliverdi aklına. Kısa bir gülücükle, dünyaya merhaba dedi.
-     Niye gülüyorsun be oğlum, hakikatten keçi gibi inatçısın. Yalan mı. Senin için yardım etmek istiyorum ama bir türlü anlamıyorsun beni, nereye kadar devam edecek bu. Hadi artık vaktidir konuşmamızın bekliyorum, dedi Turgut.
Bu konuşma, daha doğrusu Turgut’ un bu konuşmaları uzun bir süre devam etti. Sabır taşı, rahatsızlık verici bir şekilde çatlamamaya çalışıyordu. Sedat Bey’ in yorgun gözleri onu alıp götürmek istiyordu buradan, acısına tuz döküyorlardı. Mukavemetini koruyamamaya başlamıştı.
-     Neden, dedi Sedat Bey. Neden acım seninle çoğalsın Turgut. Kelimelerin kesik kesik gelişi, yaşlanmış yüzüne yansıyordu. Burada bırak da bir kişinin acısı kalsın, iki kişiye yansımasın. Bana dediğin inatçılığı görmüş olmalısın kendinde. Neden ısrar ediyorsun bu kadar?
-     Neden mi. Bir de neden diye soruyorsun. Neyim ben senin için. Dostun değil miyim, yardım etmek istiyorum ama sen anlayışsızlık ediyorsun bana, dedi Turgut. Üzülmüş ve kendini işe yaramaz hissetmeye başlamıştı kendi gözünde.
Sedat Bey artık dayanamıyordu. Acısı doğurmak üzereydi.
-     Peki o zaman. Ama lütfen aramızda kalsın bu konuşmalar, dedi.
-     Tamam, sen nasıl istersen, dedi Turgut. Başarılı bir iş adamının terfi edercesine bir hali vardı yüzündeki ifadede.
-     Yakında bu dünyayı terk edeceğim Turgut, hem de tahmin edeceğinden çok daha kısa bir sürede. Çünkü savaşılamaz bir hastalık beni buldu. Bunun yanında da, benden sonrası, asıl acıyı veriyor bana. Karım, çocuklarım ne yapacaklar bilemiyorum. Onlar için biraz para biriktirmiştim. Lazım olacaktı bir gün elbet ki. İşte o güne yaklaşıyoruz, dedi Sedat Bey.
-     İnanamıyorum, nasıl olur. Dalga geçmiyorsun değil mi?
Turgut, olanlara inanamıyor fakat saat ilerliyordu. Sedat Bey’ in acısı artık doğurmuştu. Onun adını da “acı” koydular.

*****
     Ertesi gün, Sedat Bey işe gelmedi. Vücudu artık yorgun düşmeye başlamış, gücü ; yetersizleşmişti. Ama iş yerinde olmadığı kadar çok yaşatılıyordu. Herkes kaynana edasıyla, Sedat Bey’ den konuşuyor, orada olmasa bile yaşatıyorlardı onu. Turgut arkadaşlarıyla öğlen yemeğine çıkmıştı. Konu tabii ki, vazgeçilmez adam, son zamanların popüler adamı Sedat Bey’ di.
-     Ee Turgut, dün seni Sedat ile beraber gördük. Nasılmış, iyimiymiş bari. Bizimle muhabbeti kesti. Sanki ona bir şey yaptık. Bir türlü anlam veremiyorum, aslında deli gibi de merak etmiyor değilim. Başına ne gelmiş, neden böyle biliyor musun, dedi Turgut’ un arkadaşlarından biri.
Turgut kararlı bir şekilde “ Hayır, bilmiyorum... ” , dedi. Ama içindeki acının ağırlığının da fazla gelmeye başladığını görüyordu. Bir an bu acıdan kurtulmak, arkadaşlarına Sedat’ ın başına ne geldiğini anlatmak istedi, ama yapamadı.
-     Hadi canım, dedi diğer bir arkadaşı. Nasıl bilmezsin. Dün uzun süredir hiç kimseyle konuşmadığı kadar uzun konuştu seninle. Bırak palavrayı da anlat. Yani o kadar hatırımız yok mu?
Bu konuşmalar ve sürekli ısrar halleri, uzun bir süre devam etti. Turgut, bir an dünü anımsadı. Sedat ile olan konuşmasını. Aynısını O’ na yapmıştı, sırf merakı yüzünden ısrarcılığının önüne geçememiş ve Sedat’ ın acısının annesi olmuştu. Ve şimdi de bu canavarlar, acıyı istiyorlardı ondan. Turgut düşündü. Bu düşünme süresi onu alıp çok uzaklara, içinin en isyankar ve en hoyrat yerlerine kadar götürdü. İçindeki vicdanın yok olduğu bir bölgede, çok kısa zaman süresinde, bu acıdan kurtulabileceğini düşündü. Çözüm ise bunu arkadaşları ile paylaşmaktı. Tahmin edemeyeceği bir süre içerisinde, Sedat Bey’ in acısı artık “çok” olmuştu. Kelimeler, acı süslü, acıya hasret meraklı ruhların içerisinde kendilerine yer almışlardı bile.
Bu akım günler boyunca sürdü, gitti. Sedat Bey, bir daha hiç gelmedi çalıştığı fabrikaya. Kimse de merak etmedi. Şu anda, dışarıdaki grevde, yaklaşık olarak bin beş yüz tane “Sedat Bey’ in acısı” yaşamını sürdürmekte. Bir insanın acısı, artık birçok insanın yansımasında, Sedat Bey’ e inat çoğalmaya devam ediyor...