Zaman, eski zaman her zaman ki gibi, belki biraz daha karanlık, belki de kapkaranlık. Bir mum ışığında yol alsaydık keşke, fosforlu ateş böceklerini ellerimizden bırakıp.

Kar yağmış geceye inat iz bırakmadan yürüyebilseydik ayak basılmamış sokaklardan caddelere, caddelerden zirvesine bayrak dikilmemiş yüce bir dağ bulsaydık kendi bayrağımızı dikebileceğimiz ve bayrak zirveye.

Gecenin karanlığına aldırmadan diz boyu kar yığıntıları arasında elimizde yazdan kalan ateş böceklerinin ışında yürümek vardı ya hani sevgili, hani ilkbaharın gelişini beklemektense onu aramak vardı ya en sert kışların en ayaz gecelerinde. Gece soğuk diye kürkümüzün içindeki beden üşür mü kalp atışlarının en çarpışlı anlarında. Gülümsemelerinin içimde yaktığı ateş söner mi en şiddetli fırtınalarda, yanarda biter mi bu beden sen varken düşsellikten bir adım öteye geçip gerçekliğini keşfettikçe, parladıkça parlamaz mı gözler, gözlerden görünenler, gözlerimde ki fosfor sen oldukça.

Nefesler kesilir mi hiç kalp attıkça, kalp dursa da sen durumusun akmaktan vazgeçip yürekten yüreğe. Hangi gece, hangi kış, hangi soğuk, hangi yağmur, fırtına, ayaz korkutur aşk sensiz dendiği anda.

Hangi hayal gerçeğe yakındır hayat değim. Bir imkânsız hayalimiydi peşine takılıp yol aldığımız, yoksa bir gerçekmiydi hayal diye peşinden gitmekten korktuğumuz.

Az önce sevdiğim bütün sorularımın sonuna nokta koyup, ben sana hayat dedim sevgili.

Hayat = sen, ve sen en çok yaşamak için gerek duyulansın, bazen bir nefessin, bazen bir tatlı tebessüm, bazen güzel kokuları olan enfes bir yemek, bazen gülmeksin, bazen büyümek, en susuz kalınan anda bir vaha…

En çokta koca bir gül bahçesindeki bir garip çiçeğe bülbülün şarkı söylemesi gibisin diyecektim ama içimden, benden çiçek olmaz olsa olsa deve dikeni olur diye geçiverdi. İşte ben bir garip çiçek dikenleri olan ve sen korkmadan yaklaştıkça dikenleri dökülen, boyunun uzunluğundan söylenen kelimeden vazgeçiveren. Bir çiçek bile değilken kendini çiçek ilan eden.

Ben sana hayat dedim sevgili, en kurak çöllerde yaşam sürerken, kurumaya yüz tutmuşken, yeşilimi kaybetmişken, güneşin altında yanıp kavrulurken, kâbuslardan rüyalara sıra gelmezken… Ben Sana Hayat Dedim Sevgili gerisi boş, gerisi gereksiz, gerisi laftan ibaret…