Bazen çok sıkılıyorum…İçim daralıyor,kaçmak istiyorum buralardan. Kendimden de kaçmak istiyorum,davranışlarımdan,benliğimden tamamen sıyrılmak istiyorum. Bambaşka biri olarak tekrar doğmak istiyorum sonra.
Ölmek de geçiyor bazen aklımdan,ölmek ve ab-ı hayat içerek ölümsüzlüğe uyanmayı istiyorum. Bu dünyanın koşuşturmacası yoruyor beni.Yıpranıyorum,kıırlıyorum ama kimseye bir şey söyleyemiyorum. Yalnızca ağlıyorum ama bağıra bağıra değil öyle,içimden ağlıyorum haykırırcasına…İçime akıtıyorum gözyaşlarımı,ıslanıyor kalbim,bir güvercin kalbi gibi titrek ve korkak bir edayla atıyor. Sonra nefesim tıkanıyor ansızın,kendimi bir dağ yamacında sanıyorum. Nefes nefese kalıyorum,kalbimin çatlamasını istiyorum o an. Çok uzaklardaki bir dağın zirvesine dikiyorum gözlerimi ansızın,ulaşmak istiyorum oralara ama çaresiz kalıyorum ve vaz geçiyorum sonra…
Bazan şiirler,şarkılar dolanıyor dilime,
‘Ben sana mecburum, bilemezsin…’ diyorum bazen ve mecbur kaldığım hallerimi düşünüyorum,mecbur olmak,aslında çaresiz olmanın ta kendisiymiş diyorum…
Bazen,’ Ela gözlüm ben bu elden gidersem…’ diye bir türkü tutturuyorum ama sonra senin gözlerinin ela olmadığı geliyor aklıma,ne tutarsızım diyorum.
Sonra seni görüyorum rüyamda ve kalkınca adını haykırmak istiyorum herkese,bir şiirim dolanıyor bu sefer dilime;
'‘Zehri içtim şerbet gibi,
El içinde gurbet gibi
Yana yana bir kül gibi’’
diyorum ama devamını getiremiyorum, hıçkırıklar boğazımda düğümleniyor…Ama gerçeğin bu olmadığını biliyorum,aslında adını kimse duysun istemiyorum…Dayanamıyor bir mısra daha söylüyorum;
'Nur içinde ateş gibi' diyorum ama son iki mısrayı saklıyorum herkesten,kimse bilmesin istiyorum sırrımı ve vazgeçiyorum sevmekten,ya da sevgimi söylemekten…
Sonra ansızın bir haber geliyor uzaklardan ve çaresizce gidiyorum buralardan,dilimde şiirimin son mısrası kalıyor…’Pak yüzüne hasret kaldım…’
Ama bırakmıyor ilhamlarım beni ve eksik kalan 5.mısrayı da yazımın başlığına koyuyorum. Artık sen de ölümsüzsün ve ben şimdi daha mutluyum çünkü sırrımı bu yazıyla paylaşıyorum…