Seni özlediğimi itiraf edemediğim zamanlardı gün ışığına yaklaşıp da her seferinde soğuk bir yastığa gömüldüğüm. Hiç bir şey eskisi gibi değildi. Uzun geceler gibi zararlı alışkanlıklar edinmiştim. Belki de kendime en az zarar verdiğim anlardı pencere önündeki cigara molalarım. Yoldan geçen arabal...arın farlarında görüyordum yağmuru ve neden bilmem ağladığını hissediyordum o an. Belki de üzüldüğüne inandırmaya çalışıyordum kendimi, unutmadığına inandırmaya çalışıyordum...

Her sabah gerçek vuruyordu yüzüme perdenin arasından. Sen öbür ucunda yatarken daha dar olmasını istediğim o yatağa şimdi tek başıma sığamıyordum sanki. Başucumdaki bir bardak su ve gece boşaltmayı unuttuğum kül tablasına takılıyordu gözlerim. İkisi de sana benziyordu. Saatlerdir çalan müziği artık duymuyordum bile.... Yastığımın altındaki defteri çıkartıp bir şeyler karalamaya başlıyordum. Ellerim acıyana kadar, uyuduğumdan daha uzun bir süre boyunca yazıyordum. Zaten dört saati geçmiyordu uykularım. Eskisi gibi uzun rüyalar görmüyordum artık. Hemen tıkanıp kalıyordum...

Gücümü topladığımda hemen kendimi sokağa atardım, belki bir şeyler olur diye, belki bir kumsal falan çarpar ayağıma da sebepli tökezlerim bu sefer diye.

Böylece sessizliğe karşı umudu savunmaya çalıştığım savaşlar süresince uzayan saçlarım yavaş yavaş yüzümü kapatmaya başlamıştı. Artık seni göremeyeceklerdi gözlerimde.... Yalnız ben kimi zaman gizli gizli aynaya baktığımda fark ediyordum.

Sokağa atardım kendimi. Bu sarhoşluk hiç bitmeyecekmiş gibi gelirdi. Gökyüzüne bakıp küçüldükçe küçülürdüm,çocuklaşırdım. Öylesine artardı ki korkularım, karanlığa sıra gelmezdi bile.

Bir yıldız kayardı sonra gözlerimden, gecenin alnına bir sevgili dayayıp birinin tetiği çekmesini beklerdim...



*: İnanmak Gibi Birşey