Var ile yok arası bir yokuşta
tökezlemelerle dolu zamanda
dudaklarımın kuruduğunu dilim söyledi.
Siyah ve beyazı seçemedi gözlerim
kulları zâhir, gölgelerini gerçek sanıp
zamanı akmaz diye umdum.

Sükut çöktü sineye,
beni bekler oldu köşe başında.
En ücrâ anılar bile ıslık çalıyor
hatırlanılmak adına.
Çehreler demlenmekte hafızamda
kôrlar alevlenip yakmaya başladı sızımı.

Uçurtmaların ipi koparılmış,
çocuklar çığlık atamaz olmuş.
Lacivert gökyüzü siyaha çalmış matemini…
Koşuşturan ayaklar donakaldı!
Körler halime bakıp gülüyor, âmâlar dedikodumu yapıyor.
Dilenciler bile benim için el açıyor…
Var ile yok arası bir yokuşta
Tökezlemelerle dolu zamanda
Ne kadar varım, ne kadar yokum?
Ben kayboldum!