Bundan yıllar önce, ben henüz lise sıralarındayken sistemdeki boşlukları bulmak ve kendi menfaatine kullanmak yeni yeni moda olmaya başlamıştı.

Bu tip olaylarda hemen harekete geçip en düşünülmeyecek haylazlıkları akıl edip uygulayan bir grup vardı okulda. O sene artık şaka oyuncakları gizemini yitirmiş, ders ve sınav kaynatabilmek için yeni yöntemler düşünmek ve uygulamak şart olmuştu. Kopya çekmek ile ilgili bilinen tüm yöntemler deşifre olmuş ve üstelik devamsızlık sınırları kalma noktasına kadar uzanmıştı bazı arkadaşların.

Grup önümüzdeki günlerde neler yapılabilir diye kafa patlatmaya başlamıştı ki bir banka şubesine konulan bomba haberi Hızır gibi imdatlarına yetişti. Semtimizdeki bankanın seri bir şekilde boşaltıldığını seyrederken birinin aklında bir şimşek çaktı ve "Buldum!!!" dedi çığlık çığlığa. Hepimiz dönüp baktık ama sadece yüzünde muzip bir ifadeyle sırıtmakla yetindi…

Ertesi hafta hemen her sınıfın aynı gün 2 şer yazılı birkaç tane de sözlü atlatacağı günler kapıya dayanmıştı. Mevcudun çoğu gruplar halinde ders çalışıyor, sabahlayanlar, ezberleyemedim diye ağlaşanlar ve bir de hala kopyadan medet umanlarla doluydu ortalık. Bir kısım kayıt ise babasının gölgesinde geçeceği hesabına takılmış, umursamaz bir eda ile takılmaktaydı okula.

Haftanın ilk günü oflaya puflaya girdik okuldan içeri. “Bir an önce geçse şu hafta” diye dualar edip okul bahçesinde volta atarken törene davet etti müdürümüz ve töreni takip eden dakikalarda sınıflarımıza girdik çaresizce.

Öğretmen sınıfa girip sınav düzeni almamızı istedikten yaklaşık 5 dakika sonra koridorda bir gürültü olduğunu fark ettik ve birkaç dakika sonra sınıf kapımız güm güm çalınmaya başladı. Öğretmen “Ne oluyor?” dercesine kapıya bakarken kapı açıldı ve nöbetçi öğrenci koşarak öğretmenin kulağına bir şeyler fısıldadı. Öğretmenin suratı bembeyaz oldu ve derhal ayağa kalkıp yüksek ses ile “ Şimdi hemen hepiniz sıra olup koşmadan ama hızlıca okul dışına çıkıyorsunuz!” dedi.

???

Şaşkınlık içerisinde sınav kağıtlarımıza veda edip karman çorman bir sıra olarak okuldan dışarı çıktık. Bahçede polis ekiplerini görünce tedirgin olduk ve ne olduğunu tartışırken bir haber çığ gibi büyüyerek yayıldı öğrenciler arasında “Okula bomba konmuş!”

Kimi ağlamaya, kimi hızla uzaklaşmaya başlamış, kimi ise taş kesilmiş kıpırdamadan duruyordu olduğu yerde. Okulun tatil edildiği ilan edildi bir süre sonra. Polis ekipleri tüm okulu her noktasına varana kadar aradılar o gün. Yaklaşık 3 saat sonra da “Asılsız ihbar” diyerek ayrıldılar okulun çevresinden.

Okulun az ilersindeki pastanede akşama kadar eğlenip akşam olunca dağıldık evlerimize. Haftanın ilk günü 2 sınav ve bir sözlü iptal olarak geçmiş, keyfimiz feci halde yerine gelmişti.

Ertesi gün öğretmenler de tedirgin ve şaşkın geldiler derslere. Ne sözlü ne de yazılı için hazırlık yapılabilmiş olduğundan dersler sohbet ve bomba meselesini konuşarak geçti gitti.
Bir iki gün içinde her şey normal seyrine dönmüş, ilgimizi gene ders ve sınavlara yöneltmeyi başarabilmiştik nihayet. Yoğun sınav maratonunu koşmaya başlamıştık yeniden. Fakat her nasıl olduysa o hafta ve sonraki haftalarda en az 6-7 defa daha bomba ihbarı yapıldı ve bizler okulu defalarca terk etmek zorunda bırakıldık. Önceleri keyifli gelen bu sınav asma muhabbeti bir süre sonra eziyet halini almaya başlamıştı bizler için de. Çalışmak ile çalışmamak arasında kalmış, nasıl olsa olur bir ihbar daha rehavetine kapılmış, aynı gün 2 tane olacak diye korktuğumuz sınavlar ertelene ertelene günde 4’e kadar çıkmıştı artık. Aileler tedirgin ve endişeli, bu işte öğrencilerin parmağı olduğu söylentisini duyan öğretmenler ise bıkkın ve öfkeliydi.

Resmen biri bizi bir sahneye piyon ediyor ve “Ya gerçek ise” endişesiyle palavra olduğunu bile bile düzenin parçası olmaya devam ediyorduk çaresiz.

En sonunda Müdür Bey; bundan sonra herhangi bir ihbar durumunda kılını bile kıpırdatmayacağını, bu durumda okulu terk etmek isteyenlerin istedikleri gibi davranabileceğini fakat sınava girmemiş sayılacaklarını ifade etti ve komedi sona erdi.

Görüyorum ki asılsız ihbarlar ile sistemi oyalayıp otoriteyi nasıl yerle bir edeceğini fark eden o nesil şimdi büyüdü maalesef… Üstelik büyürken beyni ilerlemeye kanalize olup, kendini ilim, bilim ile geliştireceğine hukuk ve Demokrasinin açıklarını tespit edip bunları kullanmayı ilke edinerek palazlandı ve ne yazık ki şimdi usulsüzlüğü usul edinen bir duruş ile otorite haline geldi.


Çok acı.

Sonuç ise;

Halk şaşkın. Taş kesilmiş halde.

İdareciler sahnede figüran… Otorite boşaltın binayı diyor, boşaltıyorlar.

Kurallar ise yerle bir… Tek kural korku...

Otorite ise bıyık altından sırıtıp inkar ve dolan ile gemisini yürütmekte…


Müdür Bey ne zaman Yeter diyecek merak ediyorum…