Yırtılan şafakların bana getirdiği en önemli şey yaşadığım yıllar boyunca bitmek tükenmek bilmeyen gözyaşıydı elbet...Bu yüzden kendime acıyorum inanın!Bana alınyazısı gibi gelen bu olgunun beraberinde gülmelerinde var olduğunu bilmiyor değilim tabii...
Güzeli daha güzel yapan şey, çirkinlikleri
görebilmekten geçer..Kimseye bu konuda ders
verecek durumda olmadığımı da biliyorum..Sonuçta herkes, kendi gerçeğini yaşamaya devam edip gidiyor.Hayat böyle!.

Sorarım:
Hangi gizli el,
Teslim alır sevinçler,
Yırtılmış bir zamandan?...

Hangi kadının gözleri akar?
Ak bir nehir olup
Yüreğin karanlığından...

Ve nehir olup akan gözlerimiz olduğuna sevinirim bazen..Çünkü nehirler kupkuru kalırdı diye düşünürüm. Yoksa ne işe yarardı Amazon, Fırat, Nil, İndus...

Ayakkabılarımı kaybettiğim gün ne çok ağlamıştım. ..

Köyümüzün kuzeye bakan tarafından bir akarsu geçer. Onun hemen kıyısında bahçeler sıralanırdı;
elma, erik, ceviz ağaçlarıyla dolu...Komşumuza erik toplamaya gitmiştik beş kadar çocukla beraber.Sözde erik topluyorduk; en güzellerini yiyorduk aslında. Öylesine çoktu ki erikler, önemi yoktu yediklerimizin..
Nasılsa topluyorduk ya ısırganların, çalıların arasından; kimse bir şey demiyordu bundan böyle...

Bir süre sonra gözlerim ayakkabılarıma takıldı. Birisinin üstü çizilmişti boydan boya..Yeni de alınmışlardı. Lastiktendi ama çok güzel parlıyorlardı.
Daha çok çizilmesin diye çıkardım onları ayaklarımdan; tahta bir kerevetin altına koydum.
Nasılsa alışıktım çıplak ayakla dolaşmaya..Küçük yaşıma rağmen derileri nasıra dönüşmüştü ayaklarımın..Ne ısırganların dalamaları, ne de çalıların yırtmaları umurumda değildi..Yeter ki gözüm gibi koruduğum,ilk alındığı gece yatıp uyuduğum,
ışıltısında yüzümü bulduğum ayakkabılarım eskimesindi.

Ne kadar zaman geçmişti bilmiyorum. Erik toplama işi sona ermiş, evlerimize dönecektik. ’Ayakkabılarım!..’
diye ağlamaya başladım. Onlar yoktu yerinde.Anneme babama ne cevap verecektim? Eriklerden yapış yapış olan ellerimle gözlerimi silmeye çalışıyor; ’nerede ayakkabılarım, kim aldı?’ diye bağırıyordum.Bahçe sahibi kadın ”kim aldıysa versin!..” diyor, bir taraftan da “ben görmedim” diye kendini savunuyordu.Daha önce aramızdan ayrılan bir arkadaşım olsa, onu aldı diyecektim ama hepimiz tastamamdık. Şimdi düşünüyorum da, çocuklarına giydirmek için o kadın alıp götürmüştü ayakkabılarımı, taşıdığı eriklerin içine saklayarak. Beni hiç düşünmemişti demek!..
Nasıl bir şeydi bu? Düpedüz hırsızlık denirdi buna!..

Allah’tan annem ve babam kızmadılar bana.Deriden bir çift çarık dikti babam. Yenisi alınana kadar onları giydim. Ortopedik olmadıkları için bacaklarım yamuldu, düztaban oldum üstelik. Cat bile giysem şimdi hızlı koşamam, hızlı yürüyemem. Bu yeteneklerimi çalınan ayakkabılarım alıp gitti ve o acımasız hırsız kadın!..Yoksa ben hem yüz metre rekortmeni, hem de kış olimpiyatlarında en uzun mesafede yürüyüş şampiyonu olurdum.

Nasip değilmiş!..

(Devam edecek)