Hangi kapı kapanıyorsa derinlerde, hangi kapı açılırken yüzüme, her sonun bir başlangıç sayıldığı bir hikayede hayat sürmek...!
Ne istediğini bilemeyerek ve bilmediği bu isteklere boyun eğerek nefes almak, gururuma arkadaşlık eden bir kaç fazileti adamdan sayıp medet ummak.
“Ben değildim yalancı gözlerle bakan hayata, itiraf ediyorum hep üvey yaşadım adına hayat denilen yalana”
Sen benim üvey anamsın hayat, babam zindan gecelerimden kalan herhangi bir an, bu yüzden garipsiyorum hayatı bu yüzden savruluyorum, bazen deniz maviliğinden havalanan bir martının kanatlarında sıyrılmak istiyorum her şeyden...
Her sonun bir başlangıç sayılması ve kapıların birer bire yüzüme çarpılması beni kendimden uzaklaştırıyor ve garip bir döngü ile kendimi buluyorum; karanlığın hüzün kokan odalarında. Sıkılmışlığım kimi zaman bir mum aleviyle son buluyor kimi zamansa katran karalığında gecelerin kaybediyorum ellerimi...
“Hayatıma dairlerin ne kadar gerisindesin ey zaman bul beni!” hangi gecede yetim bıraktıysan orada bul beni.
Ne yaşandı, ne yaşanması gerekiyordu, ya şimdi ne yaşanıyor? Mazi ne kadar sıyrılabiliyorki şu andan. “ Farklı açılardan aynı şeye bakmanın diğer adıymış ZAMAN”
Olgular ve kavramlar netleşmiyor bu karanlıkta, kimi zaman yalancı bir dost yüzüyle bakıyorum aydınlığıma karanlık odalardan, ben gecelerime kurban ediliyorum celladım ZAMAN. Hangi dost yüzü hangi sevda çıkaracak beni bu karanlıktan.
Neredeyim ben ey ZAMAN!
Gecenin deniz kokan herhangi bir kıyısında yüreğim kanıyor ve ben sevdamı arıyorum kanayan yaramda, kırmızı siyah ve mavi neler çağrıştırabilirki hayatın anlamından başka, nelerimi çaldım hayatımın anlam kokan odalarından ey ZAMAN!
Nerede arıyorum hayatımın anlamını ya da var mı gerçekten böyle bir anlam, ya da anlamları sırtlayailecek bir hayat?
Yaşamak yalancı bir suskunlukla, çığlıklar oynaşırken gözlerimde sukunetle bakabilmek hayata, kalleşçe açılan her yarayı sevgiyle kapamak ama yaşamak ve adına hayat demek nefes almaların, her nefes alışında bir anlam verip; hayata, o eşsiz yalana gülümseyebilmek, gülümsemek ama yaşayabilene, gülümsemek ama zamansız bir pencereden sevdaya bakabilene; suskun başılarla örtüyorum perdelerimi gün ışığına ve hasrete karşı koyan bir sabırla bakıyorum,herkes gibi, görünen gözlerle, kanayan ve kanatan bir şeyler var içimde. Kim koydu bu bilinmezlikleri, bu anlamları kim dahil etti hayatıma?
Sen!
Sen gözlerine, tenine, yüzüne sevdalandığım kadın, bende kendini arayan bakışların dans ediyor basit, aleladebir ritimle.
Şaşkın bir müzik çalıyor gramafonda, anlamsız belkide ama dans edişi bakışlarının ve vucut ısının o ritime ayak uydurması yani nefes alışların anlam veriyor ona.
Anlam sevdada!
Anlam sevdanı arayan, sevdana hasretle bakan gözlerimde saklı. Bende kendini aramak ne kazandıracak sana, ben sen veya sen ben olduktan sonra sevda bu portrenin neresinde yalancı durmayacak...

BEN SENDE AŞKI İKİ KİŞİLİK SEVDİM
BENDE HERKESE BAKAN GÖZLERİNE ALIŞAMADI YÜREĞİM...
BEN SENDE KENDİMİ SEVMEDİM
SENDE KENDİNDE BENİ SEVME
BIRAK ÇAKIŞSIN ZITLIKLARIMIZ
VUSLAT AYKIRILIĞIMIZIN ADI OLSUN.
BIRAK ZAMANIN ELİNDEN TUTMAYI,
BIRAK BENDE KENDİNİ ARAMAYI
HERKESİN GİREBİLDİĞİ BİR ODA DEĞİL AŞK;
BEN SENDE AŞKI İKİ KİŞİK SEVDİM...