NEVBAHAR OLDU
     Bahar geldi. Bitkilerde, hayvanlarda, sularda, bir şevk bir heyecan var. İnsan da bunlardan bağımsız olamaz tabi ki. İnsanlarda bu şevk ve heyecana katılmaya başladı. Eline kazmasını, küreğini alan bahçe yoluna koyuldu.
     Her şeyin maddileştiği dünyada güzellikleri fark etmek ne kadar güç oldu artık. Ne yapmalı o zaman? Bizi esir kılan sihirli kutulardan kurtulup birazda tabiatı gözlesek mi acaba? Kafamızda dönen kelimelere bir göz atmalı belki de. Diziler, taksitler, araba, çekler, altın, dolar, politik çekişmeler vb. En fazla şikâyetimiz zamanla ilgili. Ne yaparsak yapalım “zaman yetişmedi, zaman yok”. Kelimler havada uçuşuyor. Zaman var da bunu algılayışımızda bir sorun var galiba. Bir çobanın, bir mahkûmun, bir çocuğun zaman algısı bir olamaz tabi. O halde algıladığımız ölçüde yaşıyoruz hayatı. Bazen dokunamadığımız şeyler benim değil diyor insan. Ama dokunma sadece beş duyu organıyla olmuyor ki. Hislerimiz de var demi?
     İnsanoğlu sıkılmasın diye yaratan mevsimleri ardın sıra değiştirip duruyor. Tıpkı sahnenin ve kahramanların değiştiği gibi değişip duruyor. Bazen tek mevsim yaşanan yerlerde hayat ne kadar sıkıcıdır diye düşünüyor insan. Tabi oradaki insanlara sormak lazım belki de. Ama en değişmeyen sahnede ise oyuncular değişiyor mecburen. Oyun devam ediyor durmadan. Dünya hayatı da oyun içinde oyun olsa gerek. Bazen küçük şeyler bizim hayattan tat almamızı engelleyebilir. En büyük engel bile bizim için bir atlama çıtasıdır. Karşımızdaki dağ uzakları görmeye engel gibidir. Tepesine çıkınca öyle olmadığını görürüz. Her şey yaşanmadan en büyük engeldir gibi olur. Yaşanınca onun tepesinden daha geniş alanları görebildiğimiz gibi aslında hayatın o kadar zor olmadığını fark ederiz. Sonra başkalarına deriz ki: “O yollardan biz gelip geçtik”.
     Mevsim yaşamı hissettirdiği zamandır bu aralar. Al eline fidanını, kazmanı küreğini. Göm toprağa tohumla beraber sıkıntılarını, kaybolsun toprakta; fidanların ise yeşersin. Avuçladıkça toprağı, hisset yapındaki temel taşı. Bu bahara kimler yetişemedi kim bilir, bu yıl? Sen erişmenin keyfine var. Bir duvar yazısında diyordu ki: “Şuan üstüne bastığın çimler yarın üstünde bitecek”.O zaman o çimenlere ayakkabınla değil de yalın ayak bas, dolaş tarlanın bir ucundan diğerine. Kapat gözlerini, yeni açan erik ve deli badem ağaçlarının çiçeklerinin tozunu tat genzinde. Yorulunca kazmaktan bahçeyi, o zaman getir heybendeki kara tencereyi. Koy içine patateslerini kaynasın sen dinleninceye kadar. Boşa yanmaz ateş varsa kenarında çaydanlık. Aç çıkınındaki yufkayı sık içine kaynayan patateslerden. Otur ye, kuru yavan, varsa acı soğan, içersen deli ayran. Almadıysan nane, idare et yarpuzla. Varsın uzaktan ötsün kanarya ve bülbüller. Açsın bahçeyin kenarında sümbüller. Çağlasın ayakucundaki dere. Uzan dinlen, yat istersen yere. Hisset toprağın taze kokusunu. Yum gözlerini. Düşünme bugün seni üzen şeyleri. Aramazsa aramasın oğlun şehirden seni. Kızın yardıma gelmesin. Bu gün aklına getirme torununu. Hatırında olmasın bu kez toprağın altında yatanlar. Boş ver düşünme pazartesini. Dinle bak ne güzel tabiatın sesini. Çekme başına gelmeyen her şeyin tasasını.
     Hadi! Kalk yeter. Kazarsan bu toprağı, sana et verir, Süt verir, elma, armut, kiraz verir. Çalışmayana yaradan dert verir, keder verir. Şükretmeyene beter verir. Çalış ki, ek tohumun hasını, sil bedenin pasını, at gönlünün yasını. Hisset memleketin havasını.
Bunları tatmıyorsak, lazım yaşamı sorgulamak