(Bir sabahın körü günlerden ne bilmiyorum)


Acımıyorum artık kendime kelimelerle. Güçsüz parmaklarıma inat son kez yazıyorum.



Sana ya da bir başkasına değil yazdıklarım. Üstün(ünüz)e alınmayın. Bu sefer oturdum kendime yazıyorum.



Kelimeler benim kölem. Ben bağlayabilirim onları birbirine. Yorgun kelimeleri ben dağıtabilirim, ben bitirebilirim bir yazıyı en güzel yerinde, (seni) en güzel ben yazabilirim. Ama dedim ya acımıyorum artık kendime kelimelerle.



-ki son kez aşk’ı yazıyorum bu gece.



‘aşk’

tatmadığım acı, sadece gülüyorum içimden, derinden bir yerden samimice.



Acımıyorum artık kendime kelimelerle. Güçsüz parmaklarıma inat son kez yazıyorum.



Ve artık



ej kärlek…

[aşk yok]

Çiğdem Taş