Ocak'ın 26'sı gece 23.30 Masumiyet Müzesi bir gün boyunca benimleydi. Bir sonraki sayfayı Kemal'i, Füsun'u bırakamadım. Onların sevdalarına tutundum ve kitabı çabucak bitirdim. Hazmede hazmede; ama çabucak.

Bu kitabı bana öneren pır pırıma şu mesajı attım: Kemal'le Füsun'un öbür dünyada mutlu olmalarını bana istetecek kadar gerçekti. Çok ağladım... Pır pır dolusu teşekkür.:))

Beş yüz seksen altı sayfa boyunca tek bir şarkıyı dinledim. Eylem Aktaş'ın şarkısı Engel Var. Kitaba çok yakıştı.

Kitap bittiğinde başımı ellerimin arasına alıp gözyaşlarımın yere düşmelerini izledim. Derin bir acı kalbimde kaldı. Kitabın (muhteşem olan) bütün ayrıntıları gözlerimin önünde, içimde dönüp duruyordu. En çok da Kemal... Kemal kapandığını sandığım yaralarımı kanattı yeniden. Ve sanki ben elinden tutup Kemal'in, ona güç vermek için dayanmasını söyledim.

Şarkı hala çalıyor...

Bazen Füsun'a kızdım; bazen Kemal'e. Ama aşktı. Ve aşkın eylemleri hiçbir zaman sorgulanmazdı. Sorgulanmamalıydı. Sorgulamadım da...

Sakladıklarım birer birer canlanıp tutundular onların sevdalarına. Ve sanki biraz da hesap sordular bana. Ve sanki biraz da ben hesap verdim onlara.

Ne zaman bu kitabı alsam elime o şarkı çalıyor. Ne zaman bu şarkıyı dinlesem Füsun'la Kemal yaşıyor. Masumiyet Müzesini ziyaret edeceğim günü sabırsızlıkla bekliyorum...

Teşekkürler Orhan PAMUK... ''Bu kitap gerçekten gerçekti...''

Çağla GÖKDENİZ