çocukken bayramlarda;
mandallardan kırıp çıkardığım,
ince ve yuvarlak tellerin ortasına takıp hava attığım mantarlar,
yeni yeni düşmeye başladı ruhumun bozkırlarına.
sahi çocuk olmanın karşı konulmaz özgürlüğü müydü,
şimdi esaret altında kalmış ruhumda krater krater oluşan
ve düş merhemleriyle kapatmaya çalıştığım yanıkların nedeni?
oysa ruhları umutsuzluğun esaretinden kavrulmuş uzmanlar söylemişti,
ruh yanıklarına düş merhemleri sürmenin daha çok acı vereceğini.
sanırım uykusunda sayıklayan bir yıldızın dudaklarından duymuştum,
ruh yanıklarını iyileştiren bir yerin var olduğunu.
ama nedense unuttum.
-ki gönüllerini unutarak besleyenler bilirler,
acıyı acıktıran en lezzetli şeyin gerçek olduğunu.
her neyse…

çocukken bayramlarda;
içine su doldurup havaya attığım balonlar,
yeni yeni düşmeye başladı ruhumun şemsiyesiz kalmış yanlarına.
birazdan kuruyunca,
bir -neden?- daha küçüleceğim…


Mustafa Durukan