Buzdolabından çıkardığım kokusu bozulduğunu belli etmeyen sütü lıkır lıkır içtim ayna karşısında, sonra birden gözgöze geldik gözlerimle.
İğrenmenin ötesinde kusma derecesine getiren o tadın ardından yeniden aynaya baktığımda nasıl yaşlandığımı bir kere daha görmeye başladım. Çizgilerim vardı artık, sayıları 10 parmağı geçen. Hemen gidip çocukluğumu eski not defterlerimde aramaya başladım. Mideme oturmuş ekşi tadı bile umursamıyordum artık. Sayfalarının kenarı kıvrılmış defterlerin her birinde büyümenin verdiği dayanılmaz iç sızıları hakimdi. Aşkları bile doya doya yazamamış ellerim.. Nedense hep birileri yarı yolda bırakmış. Tükürme isteği.. Tuvaletin deliğine hızla koşuyorken ayaklarımın artık beni çekmek istemediğini şiddetle hissediyordum. Kusmak bile gelmiyordu içimden ya da sorgulamak birilerini; yüceltmek aşkı ya da yoketmek hayatı. Hiçbiri benim midemdeki acı kadar basit değildi. Verdiğim mücedelelerin kimler için olduğunu gördükçe kusmaktan da vazgeçtim. Tükürmemek hazımsızlık yapsa da, midemi karıştırsa da içimde kalmasını yeğledim.

Sokağa çıkıp etrafımda dönmeye başladım.
Her dönüş kafamın içindeki kelimeleri savurdu sokaklara ve çöpün kenarından geçen fareler tarafından mideye indirildi.
Kusana kadar döndüm ama kusmadım.
Mideme hakim olmalıydım, nefessiz bile kalsam içimdekileri savurmasına izin vermeyecektim.
Fareler fikirlerimi yediler afiyetle.
Onların doyuşunu dönerek izlerken dayanamadım
ve ne varsa çıkardım içimdekileri.
Fareler korkuyla kaçışıyorlardı az önce karınlarını doyurdukları insandan.
İşte o an, anladım ki herkes nankörmüş
Bir kusmuğa tahammül edemeyen,
fikir zengini fare bile nankörmüş..