Ne var ne yoksa poşetlere sarıldı.
.................................................. Naylon poşetlere.
Yaşayanlar, çoktan ölmüş olanlar. Belki bir zaman diliminde tekrar yaşayacaklar ya da yaşanacaklar da hemen yanı başlarında her şeyden habersiz poşetteler.

Ellerini naylon kokusundan arındırmadan büyük çöp poşetlerini birbirine bağlayarak içine girdi o mezarsı boşluğun. Boğazını yakıyor bu naylon kokusu. Gözlerinin içine saldırıyor, yakıyor onları.

Mavi kızıla dönüşüyor gözlerinde.
Beyazlarsa sarıya tutundu çoktan.

Hiçbir renk bir başkasının yerini almadan duramıyor doğada. Ya yeşil zamanla dönüyor sarıya ya da mavi pembenin eteklerine sarılmış pembenin kolunda mor; gökyüzündeler.

Mavi ise artık çok uzaklarda.

Duygular da durmuyor artık oldukları yerde. İnsanların ruhları darmadağın sanki. Ne nerede başlıyor nerede bitiyor.

Bütün renklerin ve duyguların ortasında insan renksiz kocaman bir yalnızlık içinde. Poşette. Çöp poşetinde.

Yuvarlanıyor yokuşlardan yukarıya ya da yokuş aşağıya.