Bulut demek,tutulmazlık demektir benim dünyamda.Yağmur olup düşse de saçımıza;ıslatsa da tenimizi;can verse de toprağa;gölge de olsa güneşe;konaklasa da bir dağ başında; değişmez gerçeğimdir bu!
Gözlerimi dikip bakmam onlara;kirpiklerimin arasından süzerek izlerim uçuşlarını...Gökyüzünü giyinişlerindeki beceriyi kıskanırım.O ne el çabukluğu!..O ne abiye!..O ne renk cümbüşü!...Bazen mavi sularda endamını sergileyen kuğu;bazen tüm duruluğuyla yatağa giren gelin;bazen dans eden rakkase;bazen kıpkızıl savaş alanı;bazen de yırtık elbiseli bir kadın olurlar gökyüzünde...Memeleri kurtulur bağlarından.İşte, o zaman başlar yağmurlar;
yıkanır dağ,taş,deniz,ağaçlar,kuşlar...Ve ruhum günahlardan arınır sanki birdenbire..
Günahların ağırlığı terk ederken beni,oluşan gökkuşağının renklerinde demlerim yaşamak denen sevincimi...Göz göz olan toprağın kokusunda;silkelenen tırtılın kıpırtısında;yaprakların daha yeşile boyanışında;kuşların telaşında türkülenir,şiirlenir yüreğim..Ne kelimeler,ne cümleler,ne de yüzümdeki gülüş yetmez, onlara dokunuşlarımdaki hazzı anlatmaya.
Ellerimi devre dışı tutup,bakışlarımla kovalarım bulutların uçuşlarını..Ufkun ötesine kayışlarında yüreğimi de koyarım heybelerine.Beni bekleyen başka iklimler,başka topraklar,başka duvar içleri vardır diye kıpırdar duygularım...Bilirim ki uçuşlardır beni, yerimden alıp götürecek şey!..Gider miyim korkmadan bir başka toprakta çiçek açmaya,bir başka iklimde ılık bir nefes olmaya,bir başka insanda pürçük pürçük sevgi bulmaya?..

Ah bulutlar!
Size takılışım
Kaçışım değildir elbet,bilirim!

Köklerim derinlerdedir
İplerim direklerde...
Gerdikçe gererim...

Lakin gidemem terk edip şehrimi,
Penceresiz evimi,minik serçemi...
Kopuşlarım içimdedir benim...

Bir katılabilsem uçuşlarınıza,
Bir yağmur sonrası,
Kim bilir, belki de!
Özlediğim haritaya düşerim...