Sandıkların içine sandıklarını koymuş bir adam sıkıca kilitlemiş her bir sandığı. Kimse açmasın kimse görmesin kimse bilmesin diye. Sandıklar gün geçtikçe ağırlaşmış, ağırlaşmış ve bir gün başedemez olmuş bunlarla adam.

Karar vermiş, “yeter taşıdığım, kurtulmalı hepsinden!”. Hepsini sandıklara sandıklayacak, sandıkları kilitleyip anahtarlarını denize atacak, sonra da gömecekmiş. Anahtarları denize atmak kolay olmuş da sandıkları gömme sırası gelince eli varmamış adamın. Onca sandığından bir anda vazgeçmek çok zor gelmiş. Başkalarından istemiş onun için sandıklarını gömmesini ama kimse içi dolu bu sandıklarda ne olduğunu bilmeden işe bulaşmak istememiş. En sonunda hiç tanımadığı bir gömücüye anlatmaya başlamış adam sandıklarını ve sandıklarını neden sandıkladığını. Anlatılanların bir kısmına gülmüş gömücü, bir kısmını anlamamış, bir kısmına hak vermiş. İçi acımış adama, anlattıklarına ve işi yapmaya razı olmuş.

Toprağa vurulan her kürek sonu yaklaştırmış. Sandıklarının üzerine atılan her toprak parçası ile hesaplaşmış adam. Kim olsa aynısını yapardı demiş, kendimi suçlamamalıyım hep onlarla yaşayamazdım. İnsan sandıklarına daha fazla inanamıyorsa ve güvenemiyorsa demiş kendine, yapılacak en doğru şey budur. Gömmek gerekir onları, unutmak gerekir yoksa çıldırmak işten bile değil diyip duruyormuş içinden. Bir yandan da kendine özgür kalacağını söylüyor, sandıklarından kurtulduğu için kendi kendini tebrik edip duruyormuş. Anlayacağınız, adam çok heyecanlıymış.

Gömücü işini bitirdiğinde bir oh çekmiş. Gömücüye ettiği teşekkürün, duyduğu minnetin sözle ifadesi yokmuş. Ellerine sarılmış önce. Şerefine sofralar kurduracağım demiş. Gömücü sessiz dinlemiş adamı. Adam gözlerine bakınca gömücünün birden durmuş, anlamış gömücünün neden sustuğunu. Hayır, acıma bana, üzülme benim için demiş adam. Bana sandıklarınızı sandıkladığınızı anlattıktan sonra cebinize koyduğunuz şeyi gördüm demiş gömücü. Adam afallamayla hiddet arasına sıkışmış bir an. O mu, önemli değil demiş gülerek. Gözlerinde bir çılgın parıltı kendini belli etmemeyi becerememiş. Onu almalıydım, onu gömemezdim diye mırıldanmaya başlamış kendi kendine, gömücüyü unutup, eli istemsiz cebine kaymış, nereden bilecek ki nasıl anlayabilir ki demiş gözleri gömücüyü bulurken tekrar. Son bir teşekkür çıkmış ağzından, tınısından nefretin hissedildiği...ve arkasını dönüp uzaklaşmış adam.

İlk köşeyi döner dönmez de cebinden küçük sandığını çıkarmış, kilidi kolayca kırılmış ve içindekine bakarak kafasını sallarken şunları mırıldanıyormuş dudakları; böyle olmalıydı, sandıklarımın gittiğini sanmalıyım, başka türlü olmazdı, kim olsa aynısını yapardı…