Sonra bir gece isiklari sondurup karanligi yaktim.Hazeranli koltuga coreklenip,aslinda senin ,annemin cocukken yaptigi zencefilli kurabiyeler gibi, yillar gecsede damagimda kalan bir tatmis gibi oldugunu dusundum.Iyi pismis,kirilgan,ve agizda dagiliveren..Ancak yutkunduktan sonra ozundeki rayihaya ulasabildigin ve artik bulunmayan bir tat...Senin hangi tatlari sevdigini bilmeden,tarifler deniyordum.Zira sen gelince yaptiklarimin icinde tarife en yakin olani pisirecektim sana..Sofralar kuracaktim.Ask,hangi tatlari sevdigini bilmemi gerektirmiyordu cunku...

Geceden yagmuru yemis.usumus sokaklarda dolasiyordum.Karanliklarda uzayip gidiyordu benden once golgem...Sadece ellerim ve burnum usurken,bir zaman gelmisligini dusunerek,seninle yurudugumu varsayiyorum.Nicedir komodinin ikinci cekmecesinde imzasiz ve ikiye katli mektuplar biriktiriyordum sana..Ismini oldukca silik bir okadarda okunmasi zor karakterlerle yaziyordum.Kimsenin olmadigi bir evde,seni daha bir benimmis gibi hissetmek icin...Her solup giden gunun ardindan ,senin gelisini birgun daha dusuyordum takvimden..Gormeden dokunmadan ozluyordum seni,tum goreceli asklara inat!Ustelik saclarim uzamisti.Tipki aramizdaki mesafeler gibi...Belkide uzadikca daha cok seviyordum seni...Ask uzakliklara cevirmiyordu sirtini...

Karnim acikmisti ve karanlik hala yaniyordu.Sozunu ettigim geceyi bir top yumurtaya rehin ettim.Sen bile yasadigin yerde bilmiyordun gecelerin nasilda romatizmali oldugunu...Oysa ben cok iyi biliyordum.Zira geceyi ben, benide senli saatler boluyordu.Oyle ki bazen kendi sevdasi bile kin tutuyordu insana...Kendi kendini kac kez kutsamis olursan ol,gorunmez bir tutsaklik tasiyordun sirtinda sevgiye dair...Heybende bir suru adi konulmamis duygu ve ellerinde kimliksiz iklimler senin kendini tesadufen icinde buldugun...Ask bir esaretti belkide ve bir bakiyordun askin boluneni oluvermissin..

Sonra ani bir savunma istegiyle bu karantina geceleri istiyordum.Basimdan temelli defetmek ve tekrar isiklari yakmak...Ama hic alici yoktu ortada...Karanti geceler tapon bir mal gibi elimde kaliyor ve kuduz bir kopek gibi kendime saldiriyordum.Sana anlatsam anlamazdin.Nerde gorulmus sairin sairi anladigi...Belki anlatsam askin bunca savunmasiz oldugunu sadece 'evet'demeyecektin.Ve ben o zaman biliyor olsam soz vermeyecektim sana...

Karanlik hala yaniyor.Ve ben bir mektubumda sana yazdiklarima bakiyorum coreklendigim koltukta...
Dus golgeye! demisim sana..Dus golgeye ki ardinsira uzasin gitsin ve sen sadece dusun..Bana golgede yaz yalanlari soyledigini farzet!Hatta gunese cikip kayboldugumu dusun!Gunesli bir ogle sonrasi bir semsiye altina sigin ve soguk birseyler ic genzini yakacak cinsten...Ben uzaktan,yuzunu bile gormedigim birini izleyip ozleyeyim.Sen seni izledigimi zannet..Iste ask bu !Uzaklara orantili ask!
Boyle demisim sana mektupta...

Evet!O adini hicbir zaman aklimda tutamadigim agaclarin pamukcuklari ucusuyor ve ben hala kulaklarima kacacaklari korkusunu atamadim uzerimden...Tipki senin olume ugurladiklarinin ,birgun sanki sana seslenecekleri sanisini hala icinde bir yerlerde korudugun gibi...Ve sen yeniden golgeye dus!Benim gozlerim uzaklarda ve sulanmis olsun.Sen belkide ilk kez bana dair birsey yapiyormus gibi ama hicbir sey yapmadan Necip'in "Kaldirimlar"ini oku bana...Bu kez gercekten aglayayim.Ki kolumdaki ignenin acisi bile susturmaya yetmesin beni..Karanlik yanmaya devam ederken,gece les gibi serilsin uzerime ,gozlerimde kirlenmis bir beyazlik,ellerimde nefret,icimden seni cikarip ativereyim karsimdaki duvara...Nasilsa nefret ask'in yandasi degilmi?Oyleyse ask artik geceden cikip gunduze savrulsun!...Bir daha mi!Bu son olsun...