Kuşları bilir misiniz? Hiç kuş beslediniz mi? Ya da elinizden yedirdiniz mi? Ben saka kuşlarını çok severim. En az diğerleri kadar oyuncu olurlar. Parmağınızı kafese dayayınca, koparacakmış gibi atlarlar. Akılları sıra korkuturlar.. Tüylerinde genellikle bakır tonları olur. Yalnız yavru iken kanaryaların yanına koyarsanız, kanarya gibi makara çekmeye uğraşırlar. Kendini kanarya gibi hissederek palazlanmaya başlar. Oysa sakadır. Ama büyüdüğünde çektiği makaralar iki çesittir. Ve hic de fena değildir.

İşte bu sakalar, ne kadar kanarya ise bende o kadar yazar'im. Eskiden beri yazarım. Hiç düşünmeden.. Aklıma geleni dökerim kağıda.. Edebiyata saygım sonsuz ancak gelemiyorum öyle ölçülere, aruzlara falan.. Yani neden insanların düşüncelerini ölçütlere sığdırmaya çalışırlar ki?.. Sığmaz zaten! Sığmadığı gibi de insanın asıl duyguları, ölçü tutturayım derken renk değistirir. Ve kendi öz duyguları olmaktan çıkar bence.. Ve yazarı yansıtmaz. Oysa her yazarın üretiminde, kendinden parçalar vardır. Ve yaşanmışlıklar her zaman bir ölçüye tabi olamaz. Çünkü her anlatılan kendi içinde oluşturur satır başını, kafiyeyi.. Benim niyetim insanlara kendi düşüncelerimi sunmaksa, en basit iletişim yolu konuşma diliyle yazmaktır. Dikkat ediyorum, bu hemen her sanat dilinde daha iyi sonuçlar veriyor.. Hal böyleyken kalkıp kalıplara girmenin anlamı olmadığını düşünüyorum.

Son dönemlerde yapılan hemen her üretim, yoğun kitlelere ulaşabiliyor. Oysa eskiden beri en büyük hatamızdı, sanat'a ve getirilerine sadece üc dört büyük kentimizin gözlükleriyle bakmak.. Artık sanırım bu huyumuzu bırakmış olacağız ki, kitleler her geçen gün sayıca fazlalaşıyor.

Sanatla ilgili her kişi dağ başında da olsa, yine okur, yazar. Söyler.. önemli olan içinde o yeteneğin var olması.. Bunun bir seviyesi olabilir. Bu seviye tartışılabilir. Ancak asla engellenemez.. (Mesela ben elli yaşıma yakın iyi bir yazar olacağımı düşünüyorum azim ve kararlılıkla... Ama asla kitaplarımın arka kapağında vesikalık fotoğrafım olmayacak. Taktım kafamı bu konuya.. Aksine ben, yüz fotoğrafımı ön kapakta kullanacağım. Daha sıcak olacağını düşünüyorum. Bu bir ayrıntı hani bilin diye söyledim.) Evet çok üretmek, okumakla ilgili derler ama okumayan insan, eğer hala dağda hayvan güderken türkü söylüyorsa, eğer oturup ağıt döktürebiliyorsa en az bizler kadar sahiptir sanata.. üretiyordur. Ve en önemlisi Aşık Veysel biliyordur mesela..

Bu at gözlüklerinden ne zaman kesin anlamda vazgeçersek o zaman biçimsellik yapıştırmaktan vazgeçeceğiz birşeylere.. Bir de eleştirirler bizi nedense.. Sanatı bunlar bozuyor diye.. Mesela Eşkiya filmini hatırlarsınız.. Doksanlı yıllarda doğuda geçen, akıllara durgunluk verecek bir aşk ve hala özleriyle yaşayan bir eşkiya.. Bana göre sinemayı atağa kaldıran iyi bir filmdi. Öyleki silah çekme sahnelerinin abartısını bile severek izledim. Yabancı kökenli filmlerle gün geçiren halk birden hücum etti sinemalara.. Eşkiya kapalı gişe oynadı. Ağlayanlar, buruk çıkanlar oldu kapılardan.. Neden acaba? Unuttuğumuz bir tarafımıza mı dokunmuştu, yoksa özlerimizden birşeyler mi vardı? Aslında bence en doğru cevap, bizim aslında at gözlüklerimizle baktığımız kitle, çoğunluk doğu kökenli , asimile olmuş ya da olmamış insanlar ve onların yeni kuşak çocuklarıydı.. Bu yüzden fazlaca bizim gibi gelmişti. Baran ve Keje.. Çok anlaşılır, çok gündelik davranışlarla çekilmiş bir filmdi.. Ölçülerden uzak.. Ve halk ispatlamıştı aslında birşeyleri..

Sonra Adi Aylın ve Fureya'lar geldi. Ne güzeldi konular, yaşananlar.. Ne kadar bizdendi Aylin'in onca yasağa rağmen sevdiği adamla mağazanın soyunma kabininde birlikte oluşu.. Ne kadar aşıktı.. Ne kadar hüzünlü kabullendi bir daha anne olmayacağını.. Ne kadar kadar önüne geçmeye çalıştı ablasının..

Fureya ne kadar meraklıydı değişik mezelere.. Suskun taraflarını nasıl da kuşarına dökmüştü. Balmumcu yokuşundan her inişte yaptığı heykele baktıkca, bana bakıyor gibi gelmişti. Özlediğimiz üve anne modeliydi.

Gülden Kale'de nasıl ihanet acısı çekiyordu yazar.. Ne kadar acılarımız ortaktı.. Bu aklıma gelen kitapların ortak yanları, akıcı, sıkmayan gündelik konuşma diline yakın olmalarıydı sanırım..

Demek ikibinli yillara giderken, sıradan teknolojik tarzlar bıktırmıştı. Kendimizi bulmak istiyorduk. Ama sunum önemliydi bizim için.. Sıradanlık ve sadeliği tercih ediyorduk sanırım. Asılnda sanmıyor olmalıyım ki Herşey Güzel Olacak düşüverdi ortaya! Bizim Beyoğlumuz, bizim kirli işlerimiz, bizim küfürlerimiz, bizim umutlarımızla..

Açamadığımız kavanoz kapaklarımızı, tiyatro sahnesinde esprili bir dille izlerken, kendimize gülüyorduk. Tek kişilik sahne şovlarında.. Aslında tercihimizi koyuyorduk ve onlar üretmeye çalışıyorlardı. Eskisi gibi motomot izleyici, okuyucu olmaktan çıkmıştık.

İşte bunları düşündükçe, daha bir içimden geldiği gibi yazmaya yönlendim. Bir çocuk da, bir yaşlı da anlayabilmeliydi yazdıklarımı.. Artık eleştirmenleri dikkate almıyorum. Halk yeterince iyi bir eleştirmen zira.. Bıraksınlar insanlar yazsın, söylesin, üretsin.. Çünkü ortalık kirlenmeden temizler ayrılmaz ki.. Öyle ölçüler falan olmasın.. Bir tek yapabildiğimiz kadar aşkı süsleyelim.. Aşk bize lazım çünkü üretebilmek için..

Bugün gidip bir saka almalı, bir de kanarya.. İkisi de yavru olmalı.. Bakalım ne kadar kanarya olabilecek saka?.. Ne kadar çaba gösterecek.. Sakadan kanarya versiyonları dinlemek nasıl olacak? Boynuz kulağı geçecek mi bakalım? Sizler bunu okuduğunuzda ne düşüneceksiniz? Belki "Caaanım düzeni bunlar bozuyor" diyeceksiniz.. Belki gülümseyeceksiniz.. Ama önemli olan okuyacaksınız. Benim de istediğim bu zaten.. Hem belki kuşları seversiniz siz? Kim bilir sinemadan çıkan o buruk gülümsemeli insan sizdiniz? Ya da kitapçıda yanlışlıkla ayağınıza basan bendim.. Nerden bileyim? Yine de sizi dostluk tadıyla bırakıyorum..

Hoş kalın!