Yine De Sevmek

Bundan öncelerde her şey bambaşkaydı.

Ufak bir tebessümdü hayat. Mutluluk gözlerimin baktığı yerde başlardı, her kalp atışında büyürdü biraz daha. İnsanlar ayrı bir güzel bakarlardı dünyaya. Gözler güzeldi aslında.

Mürekkep kağıda ya müjdeler vermek için dökülürdü ya da hiç leke yapmazdı boşuna. Bir çay kaşığının sesinde saklıydı ve fincana dökülen her damla çayın yürek titretmesiydi sevda. Yüreğim bir okul koridorunda geçmişti kendinden. Her kapının ardında aynı “güle” çarpıyordu bakışlarım; yüreğimi onu besleyip, büyütmek, sonsuza dek solmamasını sağlamak üzere hazırlamış olduğum “gül’e”. Kimi zaman bir ayak sesiydi umut, kimi zaman kadife bir ses. Gözyaşlarımda bile sevgi vardı, aşk vardı, bir “gül” için yanan sevda vardı. Çünkü bu gözler sevdası için, çünkü bu gözler sevdiği için ağlardı.

Dostluk başkaydı, bir dayanışmaydı, bir paylaşımdı. Küçük bir simidin diğer yarısı dostaydı. Bir tebessüm, biraz anlayış örterdi tüm hataları, sarardı tüm yaraları. Omzunda hıçkıra hıçkıra ağlamak vardı dostun, yüreğini yüreğine dokundurup susmamacasına ve bir daha yaşlarla ıslatmamacasına. Yürekler sevmek üzere yeşertilmiş aşk bahçesi, bizler otlanmak için çırpınan aşk yoksunu. Doymak mıydı amacımız yoksa tatmak mı? Ama hep kokladık. Yine de sevmek vardı o zamanlar, sevilmemek üzere. Kazımak vardı bir “gül’ü” yüreğine silinmemek üzere. Yine de sevmek vardı, sevilmesek de görmek vardı, yaşamak vardı, dokunmak, hissetmek vardı. Yalnızca arzularda kalsalar da.

Sevmek vardı, sonsuzu bulsa da. Sevmekti işte…