İzEdebiyat - bahar - Bahar-ı Ömrüm

tabağım acı;saçım siyah
bir yemek porselen boyu kasede ve bir kaşık sesi.karşılıklı vesvese alkışlarım ellere.bir yumruk şehrime,bir çocuk adı geçmişime.bana da çiçek tortusu olsun ah olsun ömrüm biçilsin bıçak ağızlarında.

eflatun düştü rengime;aydınsızım.
susabildiğim cümleler değil bunlar,karışabildiğim dövüş değil bu kalabalık ve ben;değilim kendime..

şarkı söylemeye niyetliyim.hala bekliyor niyetim.
ilkbahar geçti,yaz geldi.şehirler eskidi sahiden;henüz yaşayamadan çalı yuvalarında bu şarkı hep çaresizliğime niyetli.
fasülye gibi yaşıyorum.toprağım pamuk,suyum yavaş ve siyah.
yavaş olmalıyım yol boyu.yavaş konuşmalı,yavaş alkışlamalı kaşığımı ve yavaş yavaş yaşlanmalıyım.kavanuzun içine koymalıyım belki ruhumu ya da bir hücre olmalı iki el ve bir bedene.

bir çiçek adı olsun kokum,adım çocuk aklımda kalsın.
ağaç gibi dikilmedim ki ben toprağa.yağmura sıvanmışlığım bundan.kaşıklara alkış tuttum,karşılıklı öldürüldüm;katilimle ben..
bekledim mi hiç kimseyi?

yalınayak kaleleri kuşattım,antik kentlerde büyük mezarlara uzandım.tüm çabalamam bir gül bahçesi içindi.tel örgüsü çekilmemiş,dikenleri canı kanatmayan,cana kan atmadan seven bir gül bahçesi içindi.
ölmüş bulunursam bir avuç otun üstünde çırılçıplak;
demeyin niye ıslak eti,neden yüzü nehir,gözü zehir.demeyin ne olur,değmeyin ayaklarıma.alkış tutun,bir mum bir el tutun yüzüme.boynuma atılmasın yumruklarınız;çünkü ben hep çocuktum.bilirsiniz çocuklar masumdur daima.tıpkı ilk isimlerinin resmi gibi;eflatun ve beyaz ve yine beyaz..
bir günah bir mum
-mumun da dibine vurdum.ışık versem karanlık,sönsem deli gibi ışık.
annemin de çocukluğu vardır.çocukları,teni ve yalnız ruhu muhakkak vardır.yüzüme attığı kirli yanları ve temiz elleri ve soğan kabuğundan saçları da vardır.

gitmeliyim.bir menzil bir taştan önce koşmalıyım bitiş çizgisine.biraz birikmişliğim var benim de.bir bardak suyum,iki elim belimde;benim de var..

candan kavanuzun dibinde acım.bulabilmem imkansız,kaybetmedim de ama yok işte.kapağı sıkıca kapatılmış bir kavanozun canında canım.
yeterince sevdim mi?
gidebildikçe körleşiyor rüyam.sahi körler düş görür mü?ben görüyorum işte.çocuk aklımda bir dünya,canımla bir kavonoz attım içime;o zaman ben yaşıyorum.
-çocuk kalkmıştım uykumdan..

fesleğen büyüttüm mü hiç?sırtımdaki çantadan başka kaygılancak bir şeyim oldu mu?felsefe bağıran amfilerde "benim de bir fikrim var" diyebildim mi?
elim bir yumruk,çenem iki elin arasında bir cehennem.oysa benim de saçım uzundu kilom yerli yerinde,dişlerim beyaz ve düzgün,ayakkabılarım temiz ve dinlenebilecek kadar iyi konuşuyordum.
fesleğen kokladım mı hiç?felsefe attım mı tabletlere?eski çağda kalmışlığım da bundan.koca bir amfide uyumak yerine sırayı tırnaklarımla kazıyıp "yeterince sevdim mi" gibi garip cümleler kuruyorum.kimse görmesin diye iki elimi hiç ayırmıyorum sıramdan ve ben;hep tuhaf gümbürdüyorum kalbimle.

annem hala çocuk;benim kilom yerli yerinde,ayakkabılarım temiz ve sırtımda asılı duran ufak bir çantadan başka kaygılancak hiç bir şeyim yok..-böyle olmasını isterdim..

sonbahar geldi geçiyor bile.yerlerde ezilen yapraklara üzülüyorum.
-onların da ayakları olsa,ayakkabıları temiz olur muydu..canları olsa bir tane,cansız atmayı dilerler miydi bir ruhta.
..
-evet anne;ben hep çocuktum.. B BB>