Ne kadar acı olsa da ne yazık anladım artık
Çok geç olsa da, dallar yaprağı bıraksa da
Ağaçlar hazan muştusuyla hüzün yaşasa da
Sen sanki bir yeldin, estin serinlettin, gittin

Sormak ne çare ki artık, bülbüller şakısa da
Aşiyanı için hiç yılmadan, azimle çok çalışsa
Yâri için mütemadiyen kanatlarını çırpsa da
Kelebekler renklerin güzelliğiyle konsalarda

Zamanın çarkları arasında aranmak ızdırabını
Şevk içinde, enginliğinin uzanan şiirselliğinde
Merakın en acımasız katresini sen sessizliğinle
Öyle bir yaşattın ki, seni ayakta alkışlamamak

Ne mümkün, sen aşkın tenle yaşanamayacağını
O kadar manidar, zarifliğin asudesiyle anlattın ki
Gecelerim sessizliğini bozdu, yıldız yerinden oldu
Yaşlar akmaz oldu, sine kurudu, aşk seninle oldu