Gelişen olaylar karşısında bazen nefesimin daraldığını hissediyordum.
Kimseye söyleyemezdim.

Bunu sızısıyla sıkıca yaşamaya çalışıyordum.

Her ne sebepse anlaşılmaz olmak zorunda bırakılırken, acım hadsizdi.

Bu durum karşısında ne yapabilirdim, düşünmeliydim fakat bunu dahi, sağlıklı becermem çok zor görünüyordu.

Yutkunmam kolay olsa da bir çare olmadığını bilerek çaresizlikten tekraren denemek zorunda kalıyordum.

Her ne kadar daraldığım vakitler yarabbi sen bilirsin diyordum fakat ne kadar samimi olduğuma kendim dahi inanamıyordum.

İtminanlık sadece zorluklar karşısında tezahür ediyorsa, garip bir durumun olduğu zaten belliydi.

Varlığın ve dirliğin içindeyken, hiç akla gelmezken ve bugün anmak!

Ne kadar sefil bir duruş olduğunu bilmemle birlikte yinede çaresizdim.

Böyle acizliğimin nüksettiği zamanlarda, konuşma dilinden yoksun olduğum yıldızlar, masumca nazar eden ay, bu zindeliğin hakikatini haykıran gece, sessizliğiyle benliğimdeki katranların katlarını hatırlatıyordu.

İklim olarak bir hazanın ak sedası ne ki, bir yaprağın dalını terk etmek zorunda bırakılması bile hicranın çeperlerinden arta kalan zamanlardı.

Evet, biliyordum, illa ki aklım vardı, iz’anım zararsızdı, zekâ düzeyim alaka gören hasletti, çevrem ilgilerini esirgemezlerdi.

Nerede akşam orda sabah en genel değerler olmuştu.

Ufak çaplı bir gezinti için en önemli zaman, zevkin harmanında konuşlanmaktı. İşte akıl, iz’an, idrak bu kadar işe yarayandı!

Bu halin yansıyan kesitlerinde, mana sadece mevzuu için var olandı.

Tartışmalarda mahcup olmamak için ikmal edilen hazırlıklardı.

En kıymetli arkadaşım durumunda buluna refikam, sadece talep eden

Çaresizliğin sızısıyla celalleşen mizacı zatımı daha derinden etkileyen sebepti. Halimi kim bilebilirdi ki?

Aklıma gelenler şayet bir tercih sebebi olsalardı, hayat anlamını kaybederek safilinin yolculuğuna uğurlardı.

Kalan mevcut dişlerimi sıkmam, ama daha çok sıkmam baş ağrımı artırsa da, gücümün yettiği tek aşamaydı.

Gönül bu kadar mı kararırmış, insan bu denli mi bizar olurmuş anlatmam çok kabil değil.

İnsan olarak mahcubiyetin her katresinde ezilirken, bazı zamanlar umursamazlık teslim alıyordu. Kayıtsız kalmak kolaylaşıyordu.

Hâlbuki bir insan için ne kadar korkunç bir depresyonun belirtisiydi.

Yıllarca yokluğun girdabında nefeslenirken, kararan ufkumdan bir ışığın yansıması çok mümkün olan hal değildi.

Bu halin kıdemlisiyken, alışılmış usulden olmak üzere şükür etmeyi ihmal etmek istemezdik.

Ne de olsa inan biriydik. Ama hangi ölçülerde, bilinmeyenlerin derinliğinde, bir işte diyerek tekerlemelerden vazgeçemezdik.

La derken neleri reddederdik bilmezdik.

İlla derken ne demek isterdik bilmezdik.

Muhammed derken, sadece garipliğinde serinlerdik.

Bak o büyük insanda ne kadar sıkıntılar çekmiş diyerek ferahlardık.

Tevhidin hakikati neymiş, kimlerin en değerli hazinesiymiş bilmezdik.

Var ise heyecanı yatıştıracak bir takım imkânların, ona kavuşman ve herkes gibi olman yeterliydi.

Âlimi, zalimi, arifi, zahidi, veliyi, deliyi, meczubu, mecnunu, aşkı, hazzı.
Ne olduğunu bilsek ne olacaktı.

İşte böyle bir zavallılıktı.

Elbette bir bühtandı.

En kolay olandı.

Bir insan için ne kadar haktı?

Bir nefeslik hayat kimin kudretindeydi?

Bunu bile umursamayan bir insan ne kadar akıllı olandı.

Bir erdemin, bir faziletin, bir kutsi davanın müdavimi olunmadığı
sürece, her varlığın bir gün nihayet bulacağını akledememek.

Ne kadar acı, muhayyilesi bili ince hastalıkların en katlısıdır.

Sevmek, sevmeyi bilmek, bunu idrakiyle şekillenmek…

Sevda, ne kadar ulvi bir haz, manasının deruniliğinde…

Aşk, kelamların en muhkemi, saltanatın banisi olan ummandır…

Okyanuslar, ancak hülyalarla ibreti nazarın şevkiyle hasrolmaktır…

Bu güzellikleri idraken teneffüs edememenin haylazlığında kalanım…

Sırf bir bilgi olarak bilinmesinin ne kadar çok kıymeti vardır ki?

En çok bilenler, tevhidi bilmeyenler ise ne hükmü olacak ki?

Geldik hiçbir dahlimiz olmadan, ancak giderken öyle mi?

Akıl niçin verildi?

Niçin mükellef dendi?

Neden mevcudattan örnekler verildi?

Niçin geçmiş ümmetlerin hikâyeleri zikredildi?

Neden hep peygamberler çileyi çekenlerdi?

Neden bunu tercih ederlerdi?

Neden haşyet içinde gözyaşı dökenlerdi?

Yarım asırlık ömrün hazanında bu hakikatlere vakıf olmam yeterli mi?

Düşünmek ne demekti? Neyi düşüneceğimizi bilmek değil miydi?

O vakit hakikat nerdeydi?

Senin yıllarca ihmal ettiğin ruhunun derinliklerindeydi?

Vakit çok mu geçti? Asla bir teşebbüs etmek yeterliydi.

Rahmet kapılarının açılması için sadece yeterli bir sebepti…