Ardından bakarken, ayazın serinliğinde,
Nutku duran duvarlar, hayret ediyordu.
Kaldırımlarda inleyen feryat dinmiyordu.
Semalardan süzülen damlalar bitmiyordu.

Hıçkırığın boğuculuğu kıvamını ararken,
Perişanlığım, tenime ilişen yamalıklardı.
Yalnızlığımı terk etmeyen sadece imandı.
Şükürler olsun ki yalnızca ona niyazımdı.

Aşk çeken, kendi mihrakında seyrettirendi.
Aklı erteleyen, hissiyat ahengini yaşatandı.
Mananın meşkine erdiren en ulvi bir sanattı.
Kendine katan, benliği ayıran, bir vakıaydı.

İllallah demek, birliğin itminanlığına ermek,
Enaniyeti azat etmek, nefsi hakka erdirmek,
Şüpheden emin olmak, takva için azmetmek,
Aşkın umanında yeşermek, eşrefliği seçmek.