Sevilenin uyurken,
Sevenin onu düşünmesi,
Kendini hasretmesi,
Yüreğini o vakit açabilmesi,
Ne kadar deruni sevdiğini,
Ancak gözleri yumuluyken,
Haykırma gereğini duyuyor.
Onun melalinde, kendini buluyor,
Meramını beyan ediyor.
O kadar ki muamma ve haşyet,
Aynı zaman da yaşanıyor.
Titreyen bir sesin serencamı,
Şarkıda aranan benliğin ahvali,
Ayın yardıma çağrılması,
Vakfiyenin hissiyatını itiraf ediyor.
Çocukluğun her katresinin,
Dönüşü olmaması için verilen uğraş.
Kendini ve kişiliğini buluyor sevdiğiyle,
Gül, tohum ve toprak,
Hatırlanmak istenen renk,
Söylenmek istenen meramı hal.
O kadar yüce bir sevginin
İzlerine şahit oluyoruz ki,
Ancak uyurken tutulabilen bir el
Ve avuçların gözyaşlarıyla ıslanması,
Kopacak, kaybolacak kaygısından.
Sevilenin uyanıkken hasret kalınan sevgisi,
Ancak uyurken elde edilen
Bir değer olarak karşımıza çıkıyor.
Nihayeti bilindiğinden,
Toplanan eşyalar ve en sadık
Hayaller sokağında sürüklenirken
Bedenin nedametini
İstasyonun boşluğunda sorguluyor.
Öyle bir bağlılık ki, tahayyülün
İnce ayrıntıların da ölümü yaşıyoruz.
Rayları bu anlamda anıyoruz,
Dilin tercümanı olduğu yürekte kalanlar
Beste olarak karşımıza çıkıyor.
Bu bağlamda, doğuyor,
Büyüyor, ölüyor ve öpülüyor.