Süzgecinden geçer karanlığın
Düşer kulaktaki hasrete
Ne yalan şeydir söz

Hesabı tutulabilir mi gülümsemelerin
İşareti midir mutlu yaşamların kahkahalar
Ya hüzün
Hüznü başka nereden okuyabilir insan
Islak bakışlar kadar

Kelimeler ölgün ve yoksulsa
Başka nasıl anlatırlır sevda
Bir yılan hikayesine dönmez mi mana
Oysa
Bakışlar ölüm kadar gerçek güneş gibi sıcak
Ve gece çıplak gece dişi
Başka geceler doğurur karanlıklarından

Kapanınca gözler
Söz kadar kalptır bakışlar,gülüş kadar kalpazan
Son bahar yaprakları kadar hüzün

Söz ki ömür kadar gerçek olurdu
Bakışlarsa çimen yeşili, su duru
Dünü ve geçen günü hatırlamasaydı akıl
Yanmasaydı yürek bitmiş sevdalara
Yaşam belki de daha başka olurdu
Yeniden ağlamaktan çekinmezdi insan

Düşündü yabancı,düşündü kadın
Bir işaretle kalkalım dedi her ikisi

Usulca bıraktı kavradığı kadehi iki el
Terk ettiler masayı
Bir sürü şey tasarlamıştı adam
Elini koydu yüreğinin üstüne sıvazladı hafifçe
Karışıp geçenin karanlığına
Gittiler ayrı yönlere
Oysa adam ne çok isterdi anlatabilmeyi
Bilmezlerdi ağaran şafakta kimin hangi yana çıkardı yolu
Bir ıslık takıldı öbürünün dudaklarına
Gittiler geceye doğru.

Rıfat Gürsoy