Zorun da kaldığımız hayatı yaşarken,
Bilinmeyenler her ne hikmetse öndeydi.
Önümüze serilen, hayat aslında meraktı,
Bazen sorduk ve bazen de hazırı bulduk.

Sevgi yumağı en belirgindi, hatta özneydi,
Şefkat önümüze serilmişti, bizi kuşatmıştı,
Güven, samimiyet, sadakat her zaman vardı,
Yuvamızdı, baba ocağımız, ana kucağımızdı.

Şükürler olsun ki sahipsiz değildik, faniydik,
Geldiğimiz yerden bihaberdik, biçare sabiydik,
Ana şefkatini gördük, onun kucağında büyüdük,
Anasızlığı bilemedik, bilenleri de sahiplenmedik.

Hayat, memat derler, hakikati yakinen bilmezler.
Faniyiz derler, lakin bir faniliği asla yaşamazlar,
Bilgi fakiriyiz derler, kurtulmak gayretine girmezler,
Merak en büyük bir nimettir fakat bunu da bilmezler.

Bilgi ne büyük bir hazine ama kimlere lazım ki,
Hayatı, yaşamak için yaşayanlar anlamazlar ki,
Mukallitlik geçerli bir akçedir, herkeste bulunur,
Buna dahi yabancı kalan, beşer ortalıkta kaybolur.