Bir evin ışığı daha söndü. Şehir yavaş yavaş uykuya dalıyor. Radyoda “Ömrüm seni sevmekle nihayet bulacaktır” çalarken bu gece gene gözlerime bir damla uykunun gelmeyeceğini anlıyorum. Neden unutamıyorum ki seni. Önce unutmak isteyip istemediğimi sormalıyım kendime galiba. Seni ahtırlatacak herşeyden uzak durmam gerekirken ben, inanılmaz bir şekilde tüm hatıralraı yakalıyorum bir yerlerden.
Uykularımı geri bana lütfen. Gerçi bana geri verecek o kadar çok şey var ki aslında. Gözyaşlarımı boşver, bir daha güvenebilme duygumu versen bana geri dünyaları vermiş olursun.
     Yağmur başladı. İçime de şöyle bir yağmur yağsa ve temizlese tüm ruhumu. Sende sel olup aksan içimden, çıkıp gitsen yıllara meydan okuyarak. Öyle bir kaplamışsın ki benliğimi sen yok olursan bende yok olcakmışım gibi geliyor. Canım yanıyor. Bazen ölümden acı gelen anlar vardır ya aynen öyle hissediyorum.
     Pencerimi açtım, biraz temiz havanın içeri girmesi iyi olur diye düşünüyorum. Hala bu şehirde taze toprak kokan yerler var mı acaba? Derin bir soluk çekiyorum içime. Nasıl bir çelişki bu yaşadığım Allahım. Bir yandan seni yok etmeye çalışırken bir diğer yandan da yokluğunun acısı sarıyor etrafımı.
Bilirsin bu şehir benim için sendin. Koca İstanbuldun benim için. İçinde herşeyi barındıran koca bir ana kucağı. Bilmeden ne çok anlam yüklemişim varlığına.
Aklıma bir anı geldi şimdi. Hani birgün bana şehri gezdirirken gösterdiğin hiçbir yere bakmadığımı sadece senin gözlerinin içine baktığımı gördüğünde, gülmüştün. Bir gün pişman olabilirsin sadece gözlerime baktığın için demiştin. Haklıymışsın.
     Güneşin gözlerinde parlamasını da bir tek ben görebilirdim zaten. İki güneş parçası vardı gözlerinde sanki, bal rengi olan. Hele bir de gülerken güneş parçalarının dışarı çıkacaklarını sanırdım. Güzel olan bende ki sendin. Bunu çok geç anladım.
     Neyse sabah olmak üzere. Bir geceyi daha bitirdim seni ve anılarını düşünerek. Tüm uykulaım senin olsun. Günaydın….