Çoğu zaman unuturuz yılların nasıl geçtiğini; giderek yarılandığını ömrümüzün; sonlara yaklaştığımızı anlamaya fırsat kalmadığını... Yaşam kadar gerçek olduğunu biliriz de ölümün, kendimize bir türlü konduramayız.

Zaman, hızla esip giden bir rüzgar; normal seyrinden kopmuş akrep ve yelkovan.

Zaman!

Görüntüler ne çabuk değişir, bütün hızıyla akıp giden bu selin üstünde yol alırken; taşkının hızından dönüp de bakamadıklarımız olur; yolumuzda her an için çarpıp parçalayabileceğimiz bir kaya parçası. Tetikteyiz adeta bütün hücrelerimizle; uğultu bütün sesler; görüntülerini seçebildiğimiz ne kadar az! Çoğu yüreğimize değmeden eriyip gider.

Yaşıyor olmanın ayrıcalığını derinliğini kavrayamıyor; günlerin sayılı olduğunu; hayatın dallarında sarardığımızı, bir rüzgarla düşünce anlaşılıyoruz.

Beraber olduklarımız; yitip gidenler... Anılarımızda kalanlar sadece; bir bir izleri silinenler... Bir görünüp kaybolanlar... Kızgınlıkla anımsadıklarımız... Tebessümle andıklarımız... Gurbettekiler... Ve bir daha hiç dönmeyecekler... Unuttuklarımız... Unutulanlar...

Ölüm!

Bir daha, tekrar yaşama şansına sahip olmayacağımız zamanı bir anlamla doldurmak; onun da eskitemeyeceği, öldüremeyeceği, silemeyeceği şeyleri yapmak. Kadere yazılmış yazının inadını anlamak. Yaşama olanca gücümüzle sarılmak, hayatın harcını anlamla karmak. Terimizi silerken, emeğin o doyumsuz keyfini yaşamak; taşı taş üstüne koymak; yükselen başı, bir sevince hazırlamak; ömrümüzü verimliliğe döndürmek.

Zaman, el çabukluğuyla ünlü bir hırsız! Elini daldırıp gider ömrümüze...

Onun bizden çaldıklarıyla devam eder yaşam. İsyanın yetmediği yerler de vardır; kabullenmenin ve acıyla akran olmanın, yaşamın... Geçerken yaşanmışlardan, tutunmasız kalan düşler... O yoldan, o meydandan, o şehirden bir eksikle geçerken; içimizde düğümlenenler, acıtıcıdır.

Bir yanınız eskir...

Ağlarız...

Belki de suskunuz!

Akıp gitmiştir zaman...