"Sanırım ertelemeliyim hayatımı bir süreliğine de olsa"... diye konuşurken buldum kendimi iç sesimle...

Sonra, "ne kadar doğru olur ki?"... diye sordum aynada kendime...Diyelim ki, erteledim, gerçekleri bir süreliğine de olsa yüreğime gömdüm..

Sonra, zamanla yaşanmışlıklar karşıma geçip sorgulamayacak mı beni? Yine eskiye dönmeyecek mi herşey... Unutulmaya yüz tutmuş her ne varsa hayata geçmeyecek mi en baştan... Sil baştan...

Yine yürek ağlamayacak mı?... Kalp atışları çoğu zaman durmayacak mı?... Çehrenin yorgunluğu aynaya yansımayacak mı?...

Kimden kaçıyorum ki ben?... Kendimden mi?... Korkaklık mı yoksa çılgınlık mı benimkisi?... Düşünüyorum bazen ama maalesef yanıtını bulamıyorum...Sorun da bu galiba...

Her sonun bir başlangıcı vardır derler ya, benim başlangıç noktam sanırım son noktam... İnsan bazen karmakarışık duygu çuvalını taşıyamıyor, ağır geliyor, ucundan tutan biri olmayınca. Hasret, sevgi, aşk, nefret, doruktaki duygular...Hepsi, hepsi ağır geliyor yüreğe, sığmıyor bir yerlere...

Sonuç mu?Sonuç basit... Ne olursa olsun hayatı ertelemeden yaşa... Çünkü zaten o seni yeterince erteliyor...