Dersin sonuna geldiğimde anladım bitecekleri. Ve dedim, galiba baştan çevirmeli. Başlayan, sistemi, yani var olanı, oturmuş olacaklar. Adım adım sayılı, olacak olanlar. Bu yazılanlar zaten yazılmış aslında, belki yeni geldi aklıma, yani hep ordaydı ama benden uzaktaydı galiba. Beynimin çalışmayan noktalarının olduğunu anladığında, o gün, aynı zamanda, onları çalıştırmıştım aslında. Var; özümüzde olan birşey var, var ama ne, ne olduğu bilinmeyen bilmece. Ondan geldikya, ona benziyoruz birazda. Biz o, o, biz. Kocaman bir ışık var; aydınlatmaya karar veriyor bir gün her yeri, sonra beliriyor bazı şeyler, biz diyoruz acaba nereden geliyoruz . Geleli çok olduğu için hatırlayamıyoruz. Feneride yakan var mıydı bilmiyor ama bilmek için can atıyoruz. Dersin ortalaraında, bilgiğimizi sanıp çalışmıyoruz., çakışanları kınıyoruz. Anlamlanıyor bir çok şey, önderin izinden, önlere çıkmaya, kendimizi kayırmaya başlayınca, can derdine düşünce, düşünceler belirsizlenince, Onu en seven ben. Ama önce keyif. Birkaç ışıkyılı gitmek, ki bu bence herşeyi yok edecek, kalıplar kalkıyor, basit kurallara dönüyor.. Biz hiçbir şeyiz.
Bıktığımda söyleyemediğim, bir çok şeyin, gölgesinde yaşamak geçmişin. Beynimi zorlayayana kadar bir şey gel miyor aklımda. Başa dönmek geliyor içimden, içimden ölmek geliyor. Belki olanlardan sıkıldığım içindir. Zamandan bıktığım için mi yoksa. ? Ah bir çözseydim, çekip gidip, bıkkın bir şekilde yenilip, Başa dönmek, niye? Bilinmeyenlerin gölgesinde. Suçlular şehrinde aşk tan bi habar, en kötüsü alışmak. Varlığımızı tanımlayamadan onu zehirlemek. Bakıp öyle uzunca bakıp ölümü anlamak. Son bir kaçkez anlatabilmek. Özü Anlamak. Ruyalar, aslında hep düze çıkardı, onlar yalındı. Dede aslında hep dedeydi zaten dede o idi. Bizi biz yapan bi an bize benzemişti. Sormadan evimizden attığımız o ihtiyar, bizim için gelen son fedakar. Ayıp yaptıkları herşey, yakıp yıktıkları şehirler, talan, tarumar gençlikler, duman altında kalan umutlar, gelecek hayalleri, umutsuz, umutlar. Son gün bu gün yanlızlık, o ve ben bakışıyoruz. Suçlananların, kaybetmişlerin şehrinde, Adım adım geçmişe gidiyoruz, milyon kez geçilmiş bu caddeden, seçilmiş bir kul ile. Çöle verdim kendimi. Kahin söylemişti, gördüklerini. Ah doğru yolu bulmam lazım. Belki buralarda birkaç zaman oyalanıp dönmem lazım. Bekleyip dersin sonunu görmek istiyorum. Yeniden doğuşu yaşamak, RÂB, Ya YÂB
Hikmetine bir sual: ben, niye ? Ondan, bundan şundan farkım ne, sebebim ne. Nedir bu devri ızdırab, Hengame, telaşe. Bir nedeni vardır diye düşünüyorum, işin içinden çıkılmaz dır durum, kağıdı ters tutup aynadan okumak gib, tutmak zor bu ipi. Nihayetinde emeklerin boşa ermemesi için sanırım, zamanın, akışkan aralığında, tutunmak ona, tek gerçek, bu şuanda. Baktığımda göredediğim bumuydu acaba ?