Bana her elveda deyişinde yüreğime bir hançer saplıyorsun. Derinlere, en derinlere saplanan bu söz dünyada en nefret ettiğim kelime oldu. Benim için tarifi imkansız bir acı bu sözü duymak.

Bir şeyleri birbirimize anlatamıyoruz galiba. Ne olurdu sanki oturup bunları konuşabilsek. Senin gizliliğine saygı göstermeyeceğimden mi korkuyorsun acaba? Belki şunu kavrayamadın. Sen benim canımsın. Sana nasıl zarar verebilirim. Seni bir başkasının yanında zor duruma düşürmek isteyebilir miyim?

Bu şekilde davranmanla hem kendine hem de bana işkence ediyorsun. Neden duygularına bir zincir vuruyorsun? Neden gerçekleri haykırmıyorsun? Neden sende beni sevdiğini söylemekten korkuyorsun? Konuşmamakla bu sevda bitebilir mi sanıyorsun? Seni ne kadar sevdiğimi ve seni unutamadığımı biliyorsun. Fakat ısrarla bunu görmezden gelip bunu bilmiyor gibi davranıyorsun.

Basit ve çocukça bir sevgi değil ki bu. Uğruna pek çok fedakarlıkların ve acıların çekildiği bir sevda. Sürekli gözyaşının döküldüğü bir sevda. Her ne kadar anlamasan da. Ya da görmezden gelerek kaçmaya çalışsan da.

Senden sevgime karşılık beklemiyorum. Yalnızca bir şey istiyorum. En azından bu sevgime saygı duymanı ve yüreğime hançer gibi saplanan sözleri bana yazmamanı istiyorum.

Ben seni yüreğimin levhasına kazıdım. Bir daha silinmemek üzere. Ne yaparsan yap yüreğimdeki bu yazıyı silemeyeceksin. Senden sadece saygı duymanı istiyorum. Sevgime karşılık beklemiyorum. Bir kerecik olsun yüreğinin sesini dinle ve öyle karar ver.

Ömrüm boyunca böyle bir hayal kırıklığı yaşamamıştım. Beni öylesine yalnız ve tek başına bıraktın ki. Neler yaşadığımı bir bilebilsen. Yaşam hiç bu kadar zor olmamıştı. Hiçbir şey bu kadar dayanılmaz olmamıştı. Kimsenin böyle bir acı yaşamasını istemem.

Günler hep gözyaşı ve keder ile geçiyor. Sensiz geçen her saniye dayanılmaz acılarla dolu. Bitirdiğin için mutlu olursun umarım. Perişan durumumu görüp de başını yastığa rahat koyabiliyorsan, sana mutluluklar dilemekten başka bir şey gelmiyor elimden. Umarım mutlusundur.