Dövüş kulübü..

( Her ne kadar Hollywood filmlerine mesafeli dursam da bir kült film olarak gördüğüm dövüş kulübü filminden en etkilendiğim cümleleri alıntılıyorum.Özellikle “cümleler”i kullandım ki;sahnesiz de olsa, çok şey çağrıştıracağını düşündüğüm için.Filmi seyretmeyen arkadaşlar alıntılarımın –parça parça olmasından- anlam bütünlüğünden yoksun olduğunu düşünebiliriler.Onları şimdiden uyarayım ki okumama özgürlüğünü kullanmalarını kolaylaştırayım.Tüketim toplumunun birey üzerinde ki yarattığı çıkmazı;insanların saldırganlık huyunu terapiye dönüştürerek dahiyane bir şekilde anlatan
’99 yapımı bu filme hayran kalmıştım.Belki bir başka yazıda yorumlarım(z).son sözüm:Tyler Durden’nın fincan desenli bornozu güzeldi.)

İnsan uykusuzluk çekerken aslında hiç uyumuyor ve aslında hiç uyanık değil..
İnsanlar,(karşısındakinin)öleceğini bilince dinliyorlar
Bir başka sahtekar varken ağlayamıyorum..
Her an ölebileceğiydi..(marlanın felsefesi)
Tek porsiyon hayatlar,tek porsiyon şeker,tek porsiyon tereyağı,tek,tek,tek…tek porsiyonluk arkadaşlıklar..
Biz tüketiciyiz,tutkulu bir yaşam tarzının yan ürünleriyiz..
Bırakalım her şey düşeceği yere düşsün,
Sahip oldukların sonunda sana sahip oluyor..


-Kavga kötü bir şey..
-Kavga etmeden bilemeyiz..

Dövüş kulübü kuralları 6.kural:t-shırt ve ayakkabı yok
(Tyler, Hemingway’le dövüşmek istiyor ünlülerden, ayrıca Gadhi ve Lincoln de var.)
Dövüşten(terapiden) sonra hayatımda ki her şeyin önemi birden azaldı.

-Araban nerde?
-Ne arabası!!

Spor salonlarında ter atıp,celvin klain’ın tanımladığı gibi olmaya çalışan adamlara acıyordum.


Mülkümü yok ederek beni özgür kılan kişi,kendimi bulmamı sağladı.
Medeniyetin gittiği bu yönde maddi eşyaların önemini reddediyorum.

Dibe vurmaya çalışıyor..
Sadece her şeyi kaybettikten sonra özgür kalabiliriz..

Nesil-beyaz yakalı köle..
Reklamlar yüzünden araba ve kıyafet peşinde..
Nefret ettiğimiz işlerde çalışıp gereksiz şeyler alıyoruz.
Bizler tarihin ortanca çocuklarıyız.
Bir amacımız yada yerimiz yok,
Ne, büyük savaşı yaşadık;ne de büyük buhranı,
Bizim savaşımız ruhani bir savaş,
En büyük buhranımız hayatlarımız,
Televizyonla büyürken milyoner film yıldız,yada rock yıldızı olacağımıza inandık,ama olmayacağız,
Bunu yavaş yavaş öğreniyoruz,
Ve o yüzden çok çok kızgınız..

-Sen ne okursun?(eğitimini kastederek)
-Bir şeyler, bir şeyler..

Sizler, işiniz değilsiniz;sizler, paranız kadar değilsiniz;bindiğiniz araba değilsiniz;kredi kartlarının limiti değilsiniz;sizler iç çamaşırı değilsiniz;sizler dünyanın şarkı söyleyip dans eden pisliklerisiniz;
Hepimiz aynı pisliğin lacivertleriyiz..

(“sizler işiniz değilsiniz” dediği zaman işte beni söylüyor dedim.-kulüp üyelerinden, biri kendi aralarında konuşurken söylüyor.)

Peşinde olduğunuz insanlar,muhtaç olduğunuz kişiler.Yemeklerinizi pişiriyoruz,çöpünüzü topluyoruz,telefonlarınızı bağlıyoruz,uykunuzda sizi koruyoruz.

Dövüş kimseye ait değil..(mülkiyeti yok)
Ne kadar katılacağına sen karar vereceksin..


Dibe vurmak;bir hafta sonu tatili veya gidilen bir seminer değil..
(kaza geçirmek =değil kaza geçirenlerin istatistiğini tutmak..)

İnsanlar bunu her gün yapıyor;kendileriyle konuşuyor,hayallerindeki gibi olmak istiyorlar ama cesaretleri olmadığı için eyleme geçmiyorlar.

Plan:kredi kartlarının merkezlerini havaya uçurmak..

Not:Seyirden ziyade okumak isteyen arkadaşlar için;
Yazar,Chuck Palahniuk,Ayrıntı yayınlarından, Elif Özsayar çevirisiyle..