Yoksun... Her yerde seni arıyor gözlerim. Ama sen yoksun işte! Kalbim yerinden çıkmak istiyor, çaresizce atıyor, yalnız seni bekliyor. Ama dönmüyorsun! Ve bilmiyorsun nasıl sevildiğini. Seni kimsenin sevemeyeceği, kimseyi sevmediğim gibi sevdiğimi... Mutluluğunu isteyecek kadar değil belki. Ama daha çok! Bu yüzden "Kal neredeysen. Ve mutlu ol." diyemiyorum sana. Diyemiyorum "Beni düşünme. Anılarla zamanı savururum." Elimden sadece seni düşünmek, beklemek, özlemek ve sana ağlamak geliyor... Nefes alıyorum belki, ama aslında sensiz yaşayamıyorum.
   Yokluğuna alışmaya çalışmıyorum bile. Aşk şarkıları, en çok da bizim şarkımızı dinliyorum. Birden sözlerin geliyor kulağıma, aşk dolu fısıltıların çınlıyor kulaklarımda... Tatlı bir melodi gibi. Müzik duyulmaz oluyor, sadece senin sesin kalıyor evin içinde. Kaybetmemeye çalışırcasına kulak kabartıyorum. Ama birden susuyorsun. Ben yeniden duymaya çalıştıkça uzaklaşıyor sesin sanki.
   Sonra gözlerimin önünde bir görüntü canlanıyor yavaşça. Bulanık ilk başta, sonra açılıyor. Bembeyaz oluyor. Seni ilk kez gördüğüm güne dönüşüyor. Sen beyazlar içindeyken. Gözyaşlarımın arasından gülümsüyorum. Ama kalbim eziliyor... Paramparça duruyorum... O günden bugüne değişenleri gördükçe.
   Yapamıyorum sensiz işte! Dayanamıyorum... Ansızın gelip, beni yeniden sevmeni istiyorum. Eskiyi istiyorum. Senli geleceği. Siyahlarımın gitmesini, beyazlarımın seninle dönmesini. Aslında sadece seni istiyorum. Başka hiçbir şeyi. Yalnız seni...