"Saçlarını dolasan boynuma, kaçsak buralardan."
   Bir erkeğin gerçekten sevilebileceğini bana göstermiştin bu sözünle o gün. O güneşli, sımsıcak Temmuz'da. Günlerden dündü yani perşembe. Hiç bilmediğim bir duygu sarmıştı beni. Sarıp sarmalamış. Ama bilmediğim bir şey daha vardı. Onu da senden öğrenmiştim : Aşk bittiğinde küllerine bulanmış yalnızlık kalırmış.
   Her güzel şeyin bittiği gibi bizimkisi de bitmek zorundaymış diyerek kendimi avutamıyorum şimdi. Avutmak istemiyorum. Ama öyle çaresizim ki evin içine sinmiş kokunla, duvarlarda saklanmış sesinle avutmaya çabalıyorum kendimi. Nedense unutmak da geçmiyor aklımdan. Ya unutamayacağımı biliyorum ya da sanki ayrılıktan sonra da devam edebilecek bir aşk yarattım kalbimde, o büyüyü bozmak istemiyorum. Evden çıkıpta insanların elleri sevgilisinin ellerinde gezdiği sokaklarda yürüyerek acı çekmek de istemiyorum. Aslında ben tek bir şey istiyorum: Seni.
   Yaşayabileceğim en güzel duyguları yaşattığın için teşekkürler! Ama sonsuza dek kalbimin kapanmasına ve bir daha aşık olamayacağıma, seni unutamayacağıma inandırdığın için seni affetmeyeceğim!
   Sensiz tadı tuzu kalmadı gerçekten hiçbir şeyin. Bunu söyleyerek giderken de haklıydın. Her zamanki gibi. Zaten kendine olan güveninle girmiştin hayatıma öyle de çıkıp gittin. Hem de sonsuza dek. Dönmeyeceğini bildiğimden, vazgeçmeyeceğini bildiğimden "Kal" demedim sana. Yanındayken bana verdiğin huzur ve güven duygularının kaybolacağını da biliyordun. Benim kırık, dökük bir hikayeyle yaşamıma devam edeceğimi de biliyor muydun acaba? Bunu bilseydin belki de gitmezdin öylece, ayrılık olağanmış gibi.
   Mutlu başlayan ama sislerle, gölgelerle dolu bitmiş bir aşkın hükmettiği geçmişimle kalacağım daima. Benim için her gün Perşembe, her ay Temmuz olacak. Hep yanımda senin anıların olacak. Ama sen olmayacaksın...