Gözlerimi kapamak istiyorum…
     Gözlerimi kapayabileceğim kadarına cesaret edebiliyorum….
     Gözlerimi kapadığım kadar gelebilmeye cesaret edebiliyorum….
     Gözlerimi ellerinle kapamak, senden bir parça, yüreğinden bir peçe ile kapamak.
     Sonra ellerimden tutman, ellerimden ve yüreğimin ellerinden. Neresi olduğunu, zamanın kaçı gösterdiğini bilmediğim bir yerde, sana bir soluk kadar yakın olmak. Seninle konuşmak, belki de susmak ve sadece seni duymak. Avuçlarımın içinde ellerini, tenini, teninde yüreğinin sıcağını hissetmek. Ve tam orada, zamanın bilmediğim, düşünmek istemediğim o anında, arada upuzun görünen, ama solumda çırpınan kuşa bir soluk kadar yakın olduğun mesafeleri kısaltmak.
     Seni duymak…
     Sadece seni.
     Gözlerim kapalı evrenin sessizliğe gömülüşüne şahit olmak. A’ların, B’lerin, bu güne kadar anlamsızca sarf ettiğim 29 harfin sende, sesinde anlam buluşuna şahit olmak. Anlatman, dinlemem.
     Her gün duyduğum hangi sese tanıdık sesin? Her gün kokladığım hangi kokuya aşina kokun? Denklemler kurmak sana dair, ikilemler oluşturmak.
     Kör olmak…
     Körebe oynamak…
     Ellerinden tutup, her şeyi sana bırakıp, yüreğine inanıp yolumu bulmak, sendelediğimde sımsıkı tutacağına inanmak, engebelerden beni sakınacağını bilmek.
     Neresi olduğu önemli olmayan yere sen varsın diye gitmek.
     Seni bilmek..
     Seni duymak..
     Sende bilirsin ki sevgili, arkadaş, dost….Ne kadar korkulursa korkulsun, yenilgi bilinse de bilinmese de, her yolun, her oyunun, her masalın sonuna varmak var. Sona varmak. Sana varmak, sobelemek, yakalamak, tutmak..
     PEÇEYİ İNDİRMEK!
     ….Ya her şey güzel olmazsa!
     Ya her şey aynı kalmazsa!
     Ya oyunda kazanılmazsa!
     Beni götürdüğün o yerde kimsesiz kalmak, kalmak, yok olmak…..?