Bunu anlatmak öylesine zordur ki…
     Tutunacak bir dal arar gönül düşüverdiği karanlık uçurumun ortalarında. Ta diplere düşmekte iken, tutunacak bir dal.
     İşte tam o esnada el uzatır ve karanlığının içinde bir şeye takılır eli ve yakalar sımsıkı. Bulmuştur, en sonunda bulur, taptaze, yemyeşil, güçlü ve kuvvetli bir dal. Bir derken iki elle birden sarılır.
     Bu sevgidir, bu mutluluktur, bu güneşten daha parlak, yıldızlardan daha ak bir umuttur. Her gün dal sarar yüreğe, yürek vurulur, yürek inanır, yürek kanar, yürek bilmez ki..
     Yürek aldanır.
     Aldanır!
     Ve ne acıdır bu yazılan son.
     Bu ümidin en güzel yerinde, dal kökünden oynar, çatırdar ve eli toprakla terk etmeye başlar.
     Yürek burkulur.
     Yürek yanar.
     Yürek acır.
     Korkar yürek ve anlar aldanışını. Korkar ama ne yapsa bilemez. Çırpınışlar başlar. Ya tamamen koparsa çırpınışları, ya boşluğa düşerse?
     Yürek yalnız,
     Yürek bilinmezi bilmez,
     Tahmin edemez!