Yirminci Yüzyıl Türkiye’sinde hangi insanın, hangi eğitimi alabileceği tartışılıyor. Yani ömrü boyunca toplumsal üretimin hangi bölümünde ve seviyesinde çalışmak zorunda olacağı belirleniyor.
Bugün sistem, kendini devam ettirmek için gerekli olan insan yatırımını yaparken, holding ve vakıf üniversitelerinde yarının neo-liberallerini, ayrıcalıklılardan seçerek yetiştirmekte (hatta paranız varsa seçilmenize de lüzum yok); işin toplumsal üretimle ilgili kısmı için de ayrıcalıksızları vasıflı, vasıfsız, ara eleman gibi lügatimize bizzat Dünya Bankası tarafından sokulan kavramlarla istihdam etmektedir. Bu yüzden bugün Milli Eğitim Bakanlığı’nda açık kimlikleriyle resmen danışmanlık yapan Dünya Bankası görevlileri bulunmaktadır. İMF’yi ve Dünya Bankası’nı –toparlarsak emperyalizmin aracı kuruluşlarını- tanıyan herkes bilir ki, bu tip danışmanlar, paranın doğru harcanıp harcanmadığını değil, girdikleri ülkedeki örgütleniş biçiminin yabancı tekellere uygun olup olmadığını denetlemektir.
Toplumsal dönüşümünü kendi iç dinamikleriyle gerçekleştirmiş olan (ve bu sayede) gelişmiş kapitalist toplumlarda üretici güçlerin toplumsal üretime hazırlanma süreci (eğitim-öğretim), bizim gibi dış müdahalelerle –ki bizde, 1946’dan itibaren böyle olmuştur- (sözde) gelişen kapitalist ülkelere nazaran daha insanîdir. (Burada uzun tarihsel bilgiler vererek yazıyı genişletmek istemiyorum. Ancak bu süreçle ilgilenen okurun bundan yüz elli yıl öncesinin İngiltere, Almanya’sına bakması yeterli olacaktır)
Başa dönecek olursak, günümüz Türkiye’sinde, bugünün gündemini oluşturan meslek liseleri sorununun, basit bir insan hakkı ihlali olarak görülmesi gerektiğini düşünmekteyim.
Bugün kendilerine demokrat diyenler, yapılacak iyileştirmelerle Anadolu ve fen lisesi mezunlarının haklarının gasp edildiğini söylemektedirler. Kazın ayağı öyle değildir. Sanki bilimsel metotlarla yetiştirilerek orta öğretime getirildik. Sanki, bütün yeteneklerimizin farkındaydık ve kendi irademizle meslek seçimi yaptık. Şimdi, bundan vazgeçemiyoruz. Üstüne üstlük sistemin kendi mantığı içerisinde bile büyük hak gasplarıyla birlikte, bugünün meslek sahibi işsizleri haline geldik.
1.     Meslek Lisesi mezunu olduğumuz için, kendi alanımızda bir mühendislik fakültesine giderek meslekî gelişimimizi tamamlama hakkımız gasp edilmiştir.
2.     Her insan istediği zaman istediği eğitimi alma hakkına sahiptir. Dolayısıyla, hangi sebepten olursa olsun, farklı alanlarda akademik eğitim alma hakkımız gasp edilmiştir.
3.     Her insan, istediği zaman istediği mesleği yapma hakkına sahiptir. Meslek değiştirme hakkımız gasp edilmiştir.
Örneğin, ben 16 yaşımdayken Denizciliğe heves ettim. Denizcilik eğitimi aldım. Ancak ergenlik dönemime denk gelen bu süreçte sanata ilgi duymaya başladım. Ve benim için sanat (müzik, edebiyat, tiyatro) olmazsa olmazlarım arasında yer almaya başladı. Hayattan beklentilerimi karşılayacak yaşam biçiminin bu olduğuna karar verdim. Lakin bir Edebiyat Fakültesi’ne gitme hakkım yok. Ya da diyelim ki deniz hukuku yahut deniz psikolojisi üzerine ihtisas yapmak istedim. Bu hakkım da yok.
A.K.P iktidarının bu ülkenin insanına daha fazla açlıktan başka verebileceği bir şey yoktur. Bu iktidar demokrat görünümlü olsa bile hakkını arayan herkese terörist diyerek gerçek yüzünü göstermektedir. Buraya kadar A.K.P. ‘nin düzen içi muhalefetlerine nazaran daha radikal bir muhalefet çizgisine sahibim. Dolayısıyla çözümün A.K.P. ‘den geçmediğinin bilincindeyim.
Amma... İmam Hatip meselesinde, en az bu okulların varlığı kadar tehlike oluşturan toplumsal aydınlanma karşıtı eğitim politikalarını savunmanın, üstelik hakların gözetilmesi adına demagoji malzemesi yapılmasının; işte tüm bunların karşısındayım.
Kendimi geliştirme ve aydınlanma hakkımın geri verilmesini istiyorum. Tabii eğer böyle bu hakkım da kaldıysa.