Önce dağlara yağar kar, sonra eğilir dağlardan ovanın düzlüklerine. Köy köy, şehir şehir beyaza bürünür her yer. Dağlar yeşillendiğinde anlarız baharın geldiğini. Dağlarda menekşeler açtığında biliriz bahar havasını. Dağlarda ongunlaştıkça yeşil tonları, yazın geldiğini düşünürüz. Sonra kahverengileşir dağlar, sonra sararır. O zaman sonbahara not düşeriz karamsar şairlerle.

Şehir ve köylerin çoğu kurulurken sırtlarını bir dağa yaslamışlardır. Dağ onlar için bir güvenin sembolü, korkuyu yenmenin düşmana daha heybetli görünmenin bir işareti olmuştur. Dağların bu heybetinden midir bilinmez dertlendiğimizde, dertlerimiz dağların omuzlarına yüklemek istemişizdir. Çünkü bu yükü ancak dağların çekebileceğini düşünmüşüzdür her nedense.
Etrafında dağlar olan şehirler, kasabalar, köyler, dağsız yerleşim yerlerine göre daha şanslıdırlar. Her sabah penceresini açıp dağ yamaçlarının sisli doruklarını görenler diğer insanlardan hep bir adım öndedir. Çünkü dağ yaşamdır. Çünkü dağ hayattır, Çünkü dağ bilgidir. Çünkü dağ sanattır. Çünkü dağ inançtır. Çünkü dağ şarkıdır. Çünkü dağ arkadaştır.
Dağın rengine bakıp, bulutlarla arasındaki konuşmaları dinleyip güne başlamak hava durumunu tahmin etmek kolaydır. Bulutlar önce dağlara getirir karlı yağmurlu haberi Bu sebeple dağ bir bilgidir anlayana. Dağ bir haritadır yolunu kendi çizmek isteyene.
Dağ; her gün ama her gün değişen bir sanat harikası bir tablodur. Her gün yeni bir renk gelir tabloya, yeni bir soluk düşer. Her gün aynı ressam aynı tabloya yeni resimler yeni derinlikler ekler. Yeni çizgiler çizer boşluğa. Her gün başka bir bulut misafir olur dağın başına Her gün dağların böğründeki ağaç dalları arasında başka bir kuş kanat çırpar. Her an değişir yaprakların yeri. Dağların yüreğinden akan dereler her an başka yansır tabloya.
Dağ bir şarkıdır dinleyene. Her gün aşık rüzgar dokunur mızrabı ile ağaçların teline. Her gün koru halinde dağ şarkı söyler, ağaç şarkı söyler, kuş şarkı söyler, kelebek şarkı söyler, gözelerden sızan sular şarkı söyler.
Dağ bir inançtır eğilene. Her dağın yüceliğin de bir Tur dağı vardır. Her dağın yüreğinde vefalı bir Hira her zaman bulunur vardır. Her toparlanmak için çekilmenin arkasında Uhut gibi güvenilecek bir vefa dağı vardır.
Dağ bir şarkıdır, her saza, her söze, her şarkıya misafir olur. Dağsız türkülerin anlamı yoktur, dağsız şarkılar eksiktir. Çünkü saz dağdan gelir, çünkü tel dağın derinliklerinden baş kaldırır.
Dağ her dertliye yoldaştır. Hiç kimseye açılamayanlar dağa açılır. Dağın bakışlarında ki güzellik ve derinlik insana huzur verir. Kıymetini bilenler için bir psikologdan daha güzel danışmanlık yapar.
Her sabah penceresini açıp dağları görebilenler ne şanslıdır. Ya dağları göremeyenler neleri kaybettiklerini bilselerdi. Büyük şehirlerin dört duvar betonu arasına sıkışmış dağ görmemiş insanlara dağı anlatmak çok zordur. Onlar için dağ başkaldırmanın, geri kalmanın, kabalığın sembolüdür. Bu düşünce dağı tanımamanın, dağa sevdalanmamamın dağ yolunda gürgen gölgesinde dinlenmemenin bir sebebidir.
Keşke her evin penceresi dağa açılsaydı. Keşke her insan dağı görebilseydi her sabah. Sabahları erken uyanıp güneşin dağın arkasından gelip nasıl karanlığı kovduğunu, yürekleri nasıl aydınlattığını görebilseydi insanlar.
Çocukken pencerem bulutlarla kucaklaşan dağlara açılırdı. Şimdi koca bir şehrin bir apartman dairesinde her pencerem, az ötedeki beton duvarlara açılıyor. Dağlarda özgürce yankı bulan sesim karşı duvarlara çarparak yere düşüyor. Ve kar, ve Yağmur haber vermeden geliyor ansızın. Ne baharı görebiliyorum ne solan yaprakları.
Her gün bilmem nedendir bir dağ yükseliyor içimde, yapraksız, çiçeksiz, kanatsız, rüzgarsız, renksiz, isimsiz...



www.hasanmahir.com