KAYIP RÖNESANS

Ben, çivilenmiş harfleri söküyorum İsa’nın bedeninden
Ben, azat ediyorum tutsak ruhları bedenlerinden
Ben, kanatsız meleklere kanat,
Ezilmiş tırtıllara can veriyorum yeniden.

DEĞİŞİM BAŞLASIN ARTIK!

Kayıp Rönesans’ın rotasındayız bir engin denizde
Ölü balinalar vuruyor gemiye
Ben onlara da can veriyorum
Yaşam zinciri bozulsun diye.

Ben, aşkın maviliğindeyim.
Cupidlere ok dağıtarak
Acımasız aşk dizeleri fısıldıyorum.
Ademoğluna zehirsiz bir elma ikram ederken
Acı içinde kıvranan Havvalar gösteriyorum.

Ben, Türkiye’deyim.
Doğulu düşünüp, batılı yaşamaya çalışanların ülkesinde.
Bir hazine buldum kırık kelimeler içinde.
İstanbul’un ruhu kaçmış, sahipleri star peşinde.
Hayat damarlarından biri kopmuşken
Ölü çingeneler manzara olmuş bir vampirin penceresinde.

Ben, çocuklara elma şekeri,
Büyüklere düş satıyorum.
Kafelerin otopsisinde gençlere duygu aşılıyorum.
Ben, köle beyinlere özgürlük,
Namus düşkünlerine bekaret satıyorum.
Ben, görmeyenlere şiir gücü,
Gün cahillerine, bilinç satıyorum.

Kayıp Rönesans’ın yıllanmış ortaçağındayım.
Ne ‘Kara gözüktü’ diye bağıracak biri var
Ne de gözüken bir kara parçası.
Kanatlar güçsüz kalıyor artık.
Kalemler tükeniyor, kelimeler yetersiz kalıyor.
Ve ben,
Sonsuzluğun gölgesinde kelimeler yaratarak
Düşlüyorum sadece.