üşüyen bedenine çare vardı
dokunsa kapanacaktı pencere
uzanmıyordu elleri.
ya üşüyen düşünceleri
buz tutan titreyen özlemleri..
nereyi kapatmalıydı
ya da açmalı mıydı
erir miydi beynindeki korkular
ellerinin dahi uzanamayacağı kadar
uzaktı; düşündüren, donduran
karmaşa, çıkılmazlık en derinden.
yağmurların bile ara verdiğine imrenmedi
kimsesiz, kalabalıkta yalnız benliği
dinlenmek yerine yorulmayı seçti kendine
doğasında sağanaktı, üşümek,
acı çekmek.
ağlamak arınmaktı
istemedi, bekleyecekti
gözyaşları yağmurun peşinden
dönene dek
kirlenecek, üşüyecekti.

-=-
Selcan T.