Yağmur başladığında "ayrıldığımız" vaktiydi.
Seni anımsatacaktı mutlaka bir şeyler.
Anımsayacak ve erteleyecektim "unutma" vaktini.
"Sensiz"`lik iç çekişlerim, bitecek umuduyla,
Yeniden başlamak sancısıyla kıvranırken
Hep yeniden yağardı şu yağmur.
Temizlenirken hüznüm,
Yenilerine gebe kalırdı bir yanım.
Maziyi unutmaya yüz tutarken ruhum,
Sen çıkardın yine tüm sensizliğinle karşıma.
Sen yağardın, yağmur değil
Yüzüme, yüreğime, boş ellerime
Odamın camına değil
Üzerime yağardın..
Sana dair yeni düşler yağardı
Şimdi nerede, kimlerle,
Hangi yüzlere bakıyordu gözlerin,
Tutuyor muydu ellerin başka aşkları.
Sensiz ölürüm diyor muydu,
Yeniden o yalancı sözlerin..
Sıcaklığını kim tutuyordu.
Ben kadar, diliyor muydu seni Tanrı`dan..
Benden sonra kaç göz bırakmıştın ardında
Ağlamış mıydı her biri.
Kaçı yağmuru keşfederek kurtulmuştu?
Sensizlik acısından.
Bir ben miydim her yağmurda
Hüzünlerden arınan
Sensizlikten kurtulamayan.
Binlerce defa daha yağmalı yağmur.

Ölümüm de yağmurda olmalı
Tanrı`dan olmalı gidişim.
Sessizce firar edesim gelir
Çekip gitmek, iz bırakmadan
Yağmur konuşmalı ardımdan
Ve susmamalı hiç..
Sensizlik, gitmeleri düşündürür.
Ölebilirim, gidebilirim..
Kimbilir belki bir gün bende yağabilirim!
En çok sana, en çok üzerine
Ve sen duymadan.

-=-
29.EkiM.2oo1