Her bensiz bırakışımın ardından
Dönüp bakıyorum sana.
Üzgün ve düşünceli , orada olmayan
Gururunun saklı yanıklarıyla baş etmeye çalışan
Taptaze , tertemiz insancıl bir sen oluyorsun
Ben her uzağına vardığımda
Senin yanındaki yokluğumu görüyorum yanında
Ustaca çizilmiş çizgilerinden düşen yaşlarını
Dünyayı görmemiş büyük parlak gözlerini
Gülümsemenin en yakıştığı ,
Ağladığında kendini denize atan dudaklarını
Ve yuvasından düşmüş bir kuş gibi
Tüm bedenin titreyişini , muhtaçça.

Olduğun yere varmak için zamanı tutuyorken bile
Seni izliyorum arkandan .
Düzelip , ürperirce kendini toplayışını
Saçlarını geriye atışını
Göz yaşlarını elinin tuttuğum yanıyla silişini
Dudaklarını ısırışını , yanaklarının pembeliğini
Senin gelişini izliyorum kendine
Ben yokken bile varlığını yalnız bırakmadığını görüyorum
Bir daha dönmeyeceksin gibi korkuyorum aynı yere
Son defa gibi seni özlerce bakıyorum , gidiyorsun.
Gidiyorsun ve dönüp bakmıyorsun.
Oysa yanına bıraktığım hayatın tek sırrını
Benim baktığım tarafına yazıyorum.
Gidiyorsun , dönüp bakmıyorsun.